Saat yine gecenin bir yarısı
Elimde kalem önünde bir beyaz sayfa
Aklımda sen karşımda yalnızlık
Kalem kağıda eğiliyor
Yalnızlık fısıldadıkça mürekkebini döküyor Mürekkep aktıkca kağıta masumluğunu yitiriyor
Masumluk aktıkça gece daha da kararıyor
Ve yalnızlık daha belirginleşir
Acılar gizledikleri yerden çıkıyor
Bir bir işliyor iliklerine
Gözler yaş döküyor
Ve kağıt mürekkeple birlikte göz yaşı ile doluyor
Sonra,sonrası ne mi densizlik
Koca bir sensizlik..
