Goodbye

1

Met grote passen loop ik door de straten. De zon staat al laag aan de hemel, maar dat belemmerd de vogels niet op te stoppen met zingen, ook al hoor ik de noten van hun lied niet. Mijn oortjes zitten zoals gewoonlijk diep in mijn oren gestoken, waardoor de geluiden van de wereld rondom me vervagen. Op de maat van de muziek stap ik verder. Ik werp een blik op mijn horloge en versnel mijn pas, mijn vader houdt er immers niet van als mensen te laat komen.

Twee minuten voor het afgesproken tijdstip kom ik bij het bankje aan en ga er zitten. De maat van de muziek is ondertussen veranderd naar een rustiger deuntje en de laatste zonnestralen van de dag werken zich een weg door de bomen. Precies om 22.17h staat hij naast mij. Een man waarvan iedereen schrik heeft. Zijn hele lichaam is beschilderd met tattoos, een grove gouden ketting siert zijn hals. De zwarte, mouwloze T-shirt en zwarte broek maken zijn outfit af. Mijn vaders uiterlijk straalt iets gevaarlijks uit. Ik trek de oortjes uit mijn oren-- wat een zeldzaam gebaar is, want ik doe bijna nooit mijn oortjes uit. Hij plaatst zijn lichaam naast de mijne en zucht.

Omdat ik geen muziek heb om naar te luisteren, overvalt de stilte me. Alleen het geraas van de auto's en een paar vogels die fluiten zijn de geluiden om me heen. Nieuwsgierig wacht ik af tot mijn vader begint te spreken. Het is lang geleden dat ik hem nog eens heb gezien. Nu ik een eigen appartementje heb plus job is het ook niet meer nodig dat ik hem nog elke week zie. Zeker als hij het heel druk heeft. Hij is niet veel veranderd, alleen hebben de afgelopen maanden ervoor gezorgd dat de wallen onder zijn ogen zijn gegroeid, waardoor hij er nog angstaanjagender uit ziet dan normaal. Als ik niet zijn dochter zou zijn, zou ik al lang weggerend zijn door zijn uiterlijk.

'Heb je het nieuws gevolgd deze week?' Zijn woorden komen schor uit zijn keel rollen en worden achtervolgd door een hoestbui. Ik schud een beetje beschaamd mijn hoofd. Normaal gezien keek ik iedere woensdag en vrijdag het nieuws. Maar ik had het te druk met het appartement te onderhouden. De zoon van mijn buurvrouw vond het zo nodig om tijdens het voetballen een van mijn ramen kapot te maken. En aangezien ik alleen woon en geen man in huis heb om deze klusjes te klaren, moest ik dat zelf doen. Wat meer tijd in beslag nam dan ik had gedacht.

'Ik ben aan het verliezen, Milan. En daar snoepen de journalisten graag van!' Hij schudt verslagen zijn hoofd. Zo heb ik hem nog nooit gezien. Normaal zit hij vol kracht en lijkt niks onmogelijk voor hem. Overal waar je hem zag, zag je hem met borst vooruit, schouders naar achter en kin naar boven. Hij was de baas, en iedereen moest naar hem luisteren; zo zaten zijn gedachten in elkaar. Maar nu zit hij daar, een en al hoopje tattoo. Het lijkt wel bijna of het vuur in hem aan het doven is.

'Is alles goed met u, vader?' vraag ik voorzicht en kijk hem zijdelings aan. Hij schudt zijn hoofd terwijl hij een sigaret uit zijn broekzak peutert en aansteekt. Ik hoest even als hij wat rook uitblaast. Ik kan er niet tegen als mensen roken. Het is alleen maar slecht voor je longen, daarbij is het ook slecht voor het milieu. Voor elke 300 sigaretten moet er één boom worden gekapt!

'Hij is sterker dan ik dacht. Nog even en hij torent boven mij uit. Het lijkt wel alsof hij geen zwakke plekken in zijn harnas heeft. Maar iedereen heeft toch zwakke plekken? Iedereen! Zelfs ik!' Hij haalt zijn hand door zijn haren. 'Het enige wat ik nodig heb, is zijn zwakke plek. En ik zal hem vinden en met al mijn kracht mijn mes er in boren!' Een beetje geschrokken van zijn woorden kijk ik hem aan. 'Over wie hebt u het?'

Mijn vader neemt een trekje van zijn sigaret.

'Over Cornelis Dunton natuurlijk!' De zon is nu helemaal verdwenen en daarmee ook het gefluit van de vogels.

'Ik kwam naar hier omdat ik dacht dat jij mij kon helpen'

'Helpen met wat?' vraag ik een beetje dommig.

'Met die ene verdomde zwakke plek te vinden!' Mijn vader staat met een ruk op en begint te ijsberen. Mijn ogen volgen elke beweging die hij maakt. Hij begint steeds sneller en sneller heen en weer te wandelen. Terwijl hij aan het ijsberen is, draaien mijn hersenen op volle toeren. Hoe moest ik ooit achter de zwakte van een persoon komen zonder hem te kennen?

'Ik- ik denk niet dat ik u kan helpen, vader.' Ik wordt zenuwachtig van al zijn heen en weer geloop. Mijn vader kijkt me aan met gefronste wenkbrauwen. 'Hoezo je weet het niet! Je bent mijn bloedeigen dochter! Heb je dan helemaal niks van mijn talenten geërfd?"

In een oogwenk staan zijn ogen weer helemaal vol vuur en steekt hij zijn borst naar voren. Ik kijk hem gepijnigd aan. Hij heeft al zijn mond open om een reeks woorden uit te roepen, maar op hetzelfde moment dat hij wil praten gaat zijn gsm af. Met een zucht neemt hij het ding uit zijn broekzak en werpt zijn sigaret weg.

'Met Noah Wale' bromt hij door de telefoon.

'...'

'Kan ik jullie nu geen halfuur alleen laten zonder dat jullie iets stoms doen?' Gefrustreerd schopt hij tegen de boom naast het bankje waarop ik zit.

'...'

Zonder te antwoorden legt mijn vader af. 'Ik moet weg, Milan. Tegen morgen weet je me te zeggen wat de zwakke plek van Cornelis is!' En met die woorden draait hij zich om en loopt weg. Ik haal gefrustreerd een hand door mijn blauwe haren. Ongeveer twee jaar geleden heb ik mijn bruine lokken blauw geverfd. Mijn vader had weer eens een woede-uitbarsting gekregen. Die keer ging het erover dat ik er veel te onschuldig uitzag. Daardoor zou iedereen hem uitlachen omdat zijn dochter geen tattoos of piercings had. Hij vond het al erg genoeg dat ik niet op hem leek qua karakter. Ik moest dus iets veranderen aan mijn uiterlijk. Maar ik wou absoluut mijn huid niet verpesten door een tattoo of piercing. Toen ik het internet om hulp had gevraagd, kwam ik op het idee om mijn haar in een opvallende kleur te verven. Het is lichtblauw geworden. Met mijn handen in mijn versleten jeansbroek slenter ik naar huis.

---

Het gesprek met mijn vader heeft de hele nacht in mijn hoofd rondgezweefd. Ik heb nauwelijks een oog dicht gedaan. Met een kop koffie in mijn hand staar ik door het raam. Het is een mooie ochtend. Er zijn niet veel wolken aan de lucht en de vlinders fladderen vrolijk rond. Mijn gsm zoemt. Een bericht van mijn vader.

Weet je het al? Ik ben om 20.26 bij jou

-N.W.

Mijn vader houdt van wiskunde. Vroeger toen hij naar school ging, was het enige vak waar hij zijn best voor deed wiskunde. Bij de andere vakken irriteerde hij de leerkrachten het liefst. Het werd na een tijd zelfs zo erg dat zijn ouders hem niet meer naar school lieten gaan. Hij houdt van het spelen met getallen. Nu hij het heel druk heeft met zijn werk, heeft hij niet zo veel vrije tijd om zich te verdiepen in getallen en maaltekens. Hij heeft dat probleem opgelost door afspraken te maken op de meest rare uren. Meestal als mensen afspreken met elkaar doen ze dat met afgeronde uren. Daar houdt mijn vader het niet van. Hoe meer verschillende getalletjes hoe beter.

Met in elke hand twee volle tassen loop ik de winkel uit. Ik haat boodschappen doen. Noah Wale is geen geliefde man hier in Oliva, het land waar ik woon. Iedereen is bang van hem, wat natuurlijk niet raar is met al zijn tattoes en piercings. Zelf de politie heeft liever niks met hem te maken. En omdat ik de dochter van Noah Wale ben is iedereen ook bang voor mij. Ik vermijd zoveel mogelijk om naar buiten te komen. Maar jammer genoeg kan ik niet voor altijd in mijn appartement blijven.  

De zomer is mijn favoriete seizoen van het jaar. Ik hou van de groene bladeren en de bijen die rond de bloemen zweven en ik hou van de regenbuitjes die de aarde naar de zomer laat ruiken. En ik hou nog het meest van het idee dat als ik ooit een kindje heb dat ik daarmee samen  waterspelletjes kan spelen. En van hun schaterlach kan genieten!

Maar wacht eens? Dat is het! Hoe dom van me dat ik hier niet eerder op kwam! Ik denk dat ik de zwakke plek van Cornelis heb gevonden.