Yuvasız Kuşlar

GİRİŞ

     Hayat bu kadar mı kötü olabilirdi?
     Acı bu kadar mı derine işlerdi?
     Peki ya çaresizlik...çaresiz olmak mı demekti?..
     Bir insanın bir dakikada bütün hayatı yerle bir olabilir miydi?
     Umutları yıkılabilir ve hatta olmayan umutları sönebilir miydi?
•••
    Nereye gittiğimi bilmeden çaresizlik içinde olmayan umuduma sığınarak nefes nefese koşuyordum. Peşimde bana zarar verecek, canımı yakacak adamlar vardı. Etrafıma bakmadan son hızımla , peşimden gelen adamlardan kaçmaya çalışıyordum. Yardım istiyor , bağırıyordum. Ama hiçbir cevap alamıyordum.
     Aniden ayağım kaydı ve kendimi yerde buldum. Bileğimi burkmuştum. Canım çok acıyordu. Az sonra başıma gelecekler beni çok korkutuyordu.
Daha ne olduğunu anlamadan iki tane el beni tuttuğu gibi yere sabitledi. Avazımın çıktığı kadar bağırıyor, yardım istiyordum. Diğer bir yandan da bacaklarımı ve kollarımı çırparak kurtulmaya çalışıyordum. Denemelerimden bir sonuç almamak beni umudumdan daha da koparıyor ;çaresizliğimle baş başa bırakıyordu.
     Boğazımı yırtarcasına bağırıyor, adamlardan yapmamaları için yalvarıyor ,  bu karanlık ve tenha yerde bir yardımcı "bir kurtarıcı bekliyordum. Ne kadar hiç inanmasamda birinin yardım çığlıklarımı duyacağını ve bana yardıma geleceğini umuyordum. Elimden geldiğince direniyor, pes etmiyordum.
•••
     "Üç kişi. Şu an bana saldıran tam üç tane alkollü adam vardı. Benim bağırmalarımı, haykırışlarımı ve yalvarışlarımı takmayan üç adam. Benim karanlıktan farkı olmayan  hayatımı karartacak olan üç adam. Beni ikinci defa öldürecek olan üç adam."
•••
     Artık dayanamıyordum. Yavaş yavaş beni ele geçiriyorlardı. Direnmelerim artık boşa çıkmaya başlamıştı. Bileklerimi öyle sıkı tutuyorlardı ki artık acısını içimde hissediyordum. Bütün umutlarım tamamen yok olup  ve kendimi karanlığın kollarına bırakacağım sırada bir ses... "Bırakın kızı! " dedi.  İşte o ses; hayatımda unutamayacağım o sesi kalbimin ve aklımın en derinlerine sakladım. O ses sayesinde tekrar hayata döndüm.