Beni özlediniz mi bilmem... Ya da yokluğumu fark ettiniz mi? 3 gündür ben de kendimi fark etmiyorum. Emin olabilirsiniz.
Dizinin son bölümünü izledikten sonra kafamda milyon tane kelime çarpıştı. Ama ne çarpışma! Dizinin senaryosunu, kurgusunu hatta uyarlama oluşunu geçin en başında... Dizide öyle bir karakter var ki, yüreğinizin bir yerlerine gömdüğünüz, gün yüzüne çıkmayan bir karakter. Öyle şahane oynuyor ki onu oynayan insan çocukluk anılarınızı hatırlatıyor gibi size. Sanki küçükken tek oyun arkadaşınız o adammış gibi geliyor. En azından benim yüreğimdeki bir bam telini titretiyor her sözü.
Çocukluk anıları... Çocuk olmak! Gölge olmak! Tuna olmak! Hatta TunaGibiSevmek!
Aşık olduğunuz zamanı düşünün... Ya da aşık olmuş gibi yerinden çıkacak kadar heyecanlanan kalbinizi. Kirazcı adam öyle oynuyor ki aşkı yaşamasanız bile yüreğinizde bir yerlerde o acıyı tatmışsınız hatta o heyecanı dibine kadar yaşamışsınız da unutamamışsınız hissi geliyor insana. Ben aşık olmadım. Hatta aşık olmaktan da korktum. Üzülmekten korktum. İşte tam bu sırada Tuna Gibi Sevmek devreye giriyor bence.
Bir kelebeği düşünün. Kanadının üzerindeki derin nakışlı detayları. Her renginde ayrı güzelliği olan tek bir kanadını düşünün. İçiniz titredi değil mi?. Bu adamın her bakışı da bir kelebeğin kanadı kadar titretiyor içimizi. Hemen sonra insanın aklına ömrünün ne kadar kısa olduğu geliyor. Ah kelebek! Ah tuna kelebek!
İncitmeden sevmeyi bilen çocuk! Hayattaki en büyük arkadaşı gölge olan çocuk! Çocuk kalbiyle seven çocuk! İçimdeki karanlık odaları aydınlatan sözlerin var. Benim de en yakın arkadaşım gölgeymiş meğer! Gölgeme bağlanmışım ben, yıllarca ona sığınmışım.
İçimin gölgesini bulan çocuk! Tuna çocuğu bize sevdiren adam! Kirazcı bey, güzel kalbinizden öperim!
