"Kendini olmayacak şeyler için hırpalamaktan vazgeç" kıpıştırmam sonucu yanan gözlerimle yüzümü buruşturmaktan alı koyamadım kendimi.
Yapma.. Etme..Bekleme..Bitti.
Vıdı vıdı.
"Sende bana akıl vermekten vazgeç" dedim ardından kısa bir gülüş ekliyerek.
"O seni sevmiyor, sevmeyecek anla şunu"
Kasılan bedenim ve hızlanan nefes alışverişlerim bir insanı huzursuz edecek derecedendi.
"Anlamıyorsun, anlamıyacaksında" diyerek askılıktan ceketimi kaptım.biraz yürümenin iyi geleceğini düşünüyordum.
"Ne sanıyorsun sen,ne?
seninle bir ilişkisi oldu ve bitti, sana aşık ve seninle ilgili hayalleri mi var sanıyorsun, kaldımı aşkına sadık kalan adam, anca gönül eğlendirme peşindeler, bir iki güzel söz? Ve bam sana aşık oldum.En ufak şeyde ayrılalım..Sonra bir başkasıyla..Senin yerlerde sürünmen, alkole ve sigaraya sığınman onu geri getirmeyecek, ne oldu seviyor gibi mi baktı? Sen öyle zannediyorsun, sen sadece görmek istediğin şeyleri o insana yerleştiriyorsun, seni saran kollarıyla başkasını sarmadımı, seni öptüğü dudaklarıyla öpmedimi başkalarını?"
Evrenin en fazla acı veren olayı, gözyaşlarınızı durdurmak için gülmeye çalışmanızdır.
Ve bir kez daha güldüm..
Gözyaşlarım eşliğinde.
