...

Bu farklı dünyanın derinliklerinde yaşadığm acımasız, tatsız ve bazen de eşsiz anlarımdan giderek uzaklaşmaya başladığımı bilmek, beni alışılmışın dışındaki hayata zorluyor. Alışamadığım hayatın alıştıklarımı bana nasıl unutturabileceği endişesiyle kendi kendimi yiyip bitiriyorum. Bu kararı vermek diye birşey olmayacağına kendimi inandırmıştım. Ve şimdi karar vermek için bir sebebimin olması beni kahrediyor..

 

Biteceğine inandığın ne varsa onu istersin hayatta

Ve istediğin şey olmadan biter bazen

Sözcüklerin kalır, birikir içinde

İçten içe erir ritimsiz atan kalbin,

Anların öyle acı verir ki alışmaya mahkum kalırsın

Gözlerin nemini kaybetmez,

Her gece ıslanır bir peçete parçası avuçlarında..

Sonra dalarsın rüyalara, onlu rüyalar..

Ne çok acıtır kalbini, görüp te dokunamamak,

Açtığında gözlerini devam edersin kaldığın yerden,

Durup düşünürsün,

Sadece düşündüklerinin değil,

Herkesin, herşeyin, hayatın kocaman bir tiyatro sahnesinden ibaret olduğunu anlarsın..