Başlamak...
Birşeylere başlamak herşeyin en zorudur.
Bir cümleye, bir kitaba, bir ilişkiye ve en önemlisi de yeni bir hayata...
Ben hem yeni bir hayata hemde yeni bir aşka aynı yerde başladım. Herşey bitti dediğim anda pat diye çıktılar karşıma. O arabanın bana çarptığı yerde. Tam hayatım bitti derken yeni bir hayata merhaba demişim meğer. Demişim demişim de farkına varmamışım...
Adım GÖKÇE...
17 yaşında mütevazi bi mahallenin uçarı ve sessiz kızıyım ben. Hayatımı seçme şanşım olsa asla seçmiyecegimi soylerdim eskiden. Ama şimdi öyle değil, herşey farklı önceden hep isyan ederdim. Nefret ederdim yaşadığım evden, yaşadıgım mahalleden, hergün gitmek zorunda olduğum okuldan, ve insanlardan... hepsinden herkezden nefret ederdim. Özelliklede ailemden onlari kimseyle taniştirmak istemezdim. Utanırdım. Ailem cahildi benim. Bir köyden taşınmışız izmire...
Annem okuma yazma bilmez benim. Babamsa aç kalmamak için üç beş kelime ögrenmiş yaşamaya calışıyoruz. Biz aslen Urfalıymışız. Ama babam anneme sevdalanmış yıllar önce. Vermemişler annemi babama , ama babam o kadar çok meftun olmuş ki anneme onun bile rızasını almadan kaçırmış. Bizim oralarda kaçan olunca yaşatmazlar.
Onlar da kurtulmak için urfadan, izmire kaçmışlar. Sonra ben olunca da annem de babamı sevmeye başlamış. Aslında bu kadar fakir değilmişiz önceden ama annemle babam izmire geldiklerinde dolandırılıp ellerinde ne var ne yoksa kaptırmişlar ve zorla bu hale gelebilmişler. Herşeye yeniden başlamışlar en başından , sıfırdan...
