ไอ้เด็กขี้อิจฉา
นั่นกลายเป็นคำด่ายอดฮิตล่าสุด ที่จินฮยองใช้กับเขา
และจองกุกเอง ก็ไม่กล้าปฏิเสธ
เขาน่ะแสดงออกผ่านทางการกระทำไม่เก่งหรอก
แต่ทางสายตานี่โคตรชัดเจนเลยนะ
ก็ไม่เคยคิดมาก่อน ว่าฮยองคนนั้นจะเป็นมิตรได้กับทุกสิ่งบนโลกขนาดนี้
ทั้งเพื่อน พี่ น้อง ให้ตาย.. คนสนิทเยอะจนนับไม่ถ้วนแล้วมั้ง
อะ โอเค แตะเนื้อต้องตัวมันก็ต้องมีบ้าง จะกอด จับมือ โอบไหล่ หรืออะไรอีกมากมายที่อาจเรียกว่าการกระทำเพื่อเพิ่มความสนิท และ.. เขาก็พยายามจะเข้าใจกับมันอยู่หรอก แต่ยิ่งพยายามก็ยิ่งท้อแท้ สุดท้ายก็ไม่เข้าใจ มันยากเกินจะยอมรับจริงๆ
แต่ถ้าให้พูดตรงๆเลยนะ จองกุกโคตรไม่ชอบ
แต่ถ้าจะให้ตรงกว่านี้อีก ก็คือเขาอิจฉา
"ให้ตายเถอะ เด็กสมัยนี้นี่นะ"
เสียงแหลมๆของใครคนนึงเรียกให้น้องเล็กต้องรีบซ่อนไฟร้อนๆในดวงตาแทบไม่ทัน กลับมาเป็นเจ้ากระต่ายตัวโตตาแบ๊ว มองพี่คนโตของวงที่เดินถือถุงขนมเคี้ยวแก้มตุ่ยมานั่งข้างๆเขา แสร้งเป็นไม่เคยให้ความสนใจกับสถานการณ์ตรงหน้าเลยสักวินาที "อะไร?"
"เปล๊า" จินฮยองยักไหล่ ทำหน้าทำตาอินโนเซ้นท์ แต่คำพูดคำจานี่ตรงข้ามเลยนะ "ว่าแต่สองคนนั้นนี่ไปถึงขั้นไหนแล้ว ได้กันยังอะ"
นั่นไง
เป็นหนึ่งในช่วงเวลาที่จองกุกคิดว่าเขาไม่น่ามาเสียเวลาฟังอะไรโง่ๆแบบนี้เลย แต่พอมาคิดๆดูอีกที จองกุกก็เริ่มสงสัยตาม
สนิทกันถึงขั้นไหนแล้วนะ ปาร์คจีมินกับคิมแทฮยองน่ะ
ควรรู้สึกยังไงดี กับภาพของพี่ชายทั้งสองคนที่กำลังนัวเนียกันอยู่ตรงโซฟา- ไม่สิ ความจริงก็แค่นั่งตัก เจ้าผมทองนั่งหัวเราะร่าอยู่บนตักเจ้าผมสีควันบุหรี่ สายตาของคนทั้งคู่สนใจเพียงแค่มือถือของวีฮยอง ที่อยู่ในมือของวีฮยอง และจองกุกก็ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย ว่าในหน้าจอโทรศัพท์ของวีฮยองน่ะ มันมีอะไรดีนักหนา
