Panter

-x2x-

Als mijn moeder is uitgepraat en ik uit mijn trans van aandacht kom, glunder ik helemaal. Ik ben trots op mijn moeder. Ze geeft met haar pootje een aai over mijn hoofd en ik geef haar een kopje. Mijn broertjes en zusjes rennen ons hol uit en doen net of ze mijn moeder zijn en spelen jagertje. Ik mag nooit meedoen met hun.

'Dit is voor echte leeuwen.' Zeggen ze dan.

Soms speel ik jagertje in mijn eentje, maar dat is best saai moet ik zeggen.

Met mijn vader kan ik goed overweg, maar meestal is hij er niet. Mijn vader is al een echte jager en mijn moeder is pas net begonnen, toch ben ik op ze allebei even trots. Ik kruip van mijn moeder af en ik vraag of ik naar buiten mag. Mijn moeder knikt.

'Niet te ver weg he, we gaan straks hert eten. Heeft je vader gister gevangen.'

Ik glunder helemaal op, hert is mijn lievelings- eten, we hebben het niet vaak, want de meeste herten zijn hier al opgegeten of opgejaagd. De herten durven zich hier niet meer te vertonen, dus het is lastig om er eentje te krijgen. Toch vind ik het soms ook wel weer zielig hoor, hun hebben toch ook een leven.

Het zal wel zo horen, denk ik dan maar.

Ik loop het bos in. Ik voel me leeg en alleen, waarom wilt niemand nou met me omgaan. Ik ben toch aardig? Ik doe nooit iets verkeerds en als ik dan toch iets verkeerds doe, dan los ik het gelijk weer op toch?

Nou eigenlijk ben ik het ook wel gewend, ik heb nooit echt vriendjes of vriendinnetjes gehad om mee te spelen.

In Plaats van vroeger dan.

Ik mis Joshua, hij was mijn beste vriend en eigenlijk ook mijn enige vriend.

Hij was een leeuw en het maakte hem helemaal niet uit dat ik anders was. Ik heb met hem vroeger veel gespeeld, totdat hij uit het niets verdween.

Stiekem hoop ik ook wel dat ik ooit verdwijn uit dit bos, ik wil hier ook helemaal niet zijn.

Als ik in het bos loop kom ik Bella tegen, ze kijkt me met een vies gezicht aan en ze houd haar dochter dicht bij haar.

'Ik ben niet besmettelijk hoor!' Schreeuw ik zo hard mogelijk van woede.

'Ugh....' Bella rolt met haar ogen en loopt met haar dochter Stacey verder.

'Rot dieren!' Schreeuw ik er nog achteraan, maar ik krijg gelukkig geen antwoord terug.

Ik loop weer eenzaam verder en probeer mezelf onder controle te houden.

Een tijdje te hebben gespeeld (eigenlijk alleen maar gelopen) is het al best donker geworden.

Ik ben bijna het hert vergeten en sprint naar mijn huisje in het bos, ongeveer 10 minuutjes vandaan. Als ik eindelijk aan kom zie ik buiten een afgekauwd hert liggen en er zit nog een klein stukje vlees aan zijn achterste poot. Ik kijk treurig naar het opgevreten beest.

'Had je maar eerder moeten komen.' Zegt Britty en maakt met haar gezicht een slurp beweging.

'Inderdaad en wat was het hert zalig, jammer dat je het niet kon meemaken.' Zegt Milou als ze er bij komt staan.

'Sukkels!' Schreeuw ik en ik sprint het bos weer in.

Ik hoor Milou en Britty achter me lachen en ik voel de tranen in me opborrelen.

Niet huilen Megan, niet huilen. Denk ik bij me zelf. Geen moment later en de tranen stromen over mijn wangen. Ik wil dit niet meer, ik wil weg.

'Ik wil weg van deze rot leeuwen!' Schreeuw ik luid, maar ik weet toch dat het niets zal helpen.

Ik hoor geritsel in de bosjes en kijk vluchtig om me heen, heeft iemand het toch gehoord? Ik deins een beetje achteruit als ik het geritsel dichterbij me hoor.

Als het geluid tot het einde van de bosjes is gekomen, is het een tijdje stil. Ik kijk vluchtig om me heen van angst. De stilte duurt lang totdat er opeens iets uit de bosjes springt. Ik voel dat ik bij mijn nekvel wordt gepakt. Als ik naar beneden kijk zie ik de grond van me vandaan gaan. Ik vlieg! Ik draai mijn hoofd om en kijk zo in het gezicht van een......

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Hey Lezers!

Willen jullie helpen om dit verhaal zo goed mogelijk te maken.

Dus als je ideeën hebt, tips of foutjes ziet die ik kan verbeteren. Schrijf het dan in de reacties alsjeblieft.

Complimenten zijn ook altijd welkom!

Veel lees plezier x