NewYorkArtSchool

2.Dus je trekt honden aan?

Ik zucht en draai me om.

En daar stond Elliot, mijn beste vriend sinds mijn 6 jaar. Hij werkte samen met mij in de koffieshop, maar in tegenstelling tot mij was dit Elliot's zoveelste job. Hij was vaak ontslagen door het te laat komen, of het helemaal niet komen. Elliot was een feestbeest, dus verkoos hij de drank en meisjes boven het koffie uitschenken. Hij had het geld wel nodig, want zijn moeder was toen hij 8 was overleden aan longkanker. Zijn vader, die politieagent was, kon maar moeilijk alles betalen voor Elliot en zijn 4 broers. Dus hielp Elliot mee...Als er nergens een goed feest is dan toch.

Ik keek hem aan met een blik die duidelijk moest maken dat hij geen grapjes mocht maken. Elliot kende die blik en dat is juist waarom hij antwoorde: "Heb je je maandelijkse periode weer?"

Ik zou hem slaan, maar mijn arm was te lui.

Maar voor te kijken moest je geen energie hebben, en oh gee, als blikken konden doden had ik geen BFF niet meer. En jep, je hebt het het geraden, mijn humeur was noch steeds helemaal top.

En dat leek Elliot te merken want hij drong aan: "Dat neem ik dus aan als een ja. Vertel me, is het erg deze maand?"

Dat laatste zei hij fluisterend in mijn oor. Ik voelde zijn adem in mijn nek en duuwde hem weg.

Hij lachte zachtjes totdat hij mijn betraande ogen zag. Zijn ogen kregen een bezorgde uitdrukking en hij streelde teder met zijn duim over mijn wang.

"Wat is er Vitje?", vroeg hij zacht.

Ik nam zijn hand, dat nog steeds aan mijn wang lag, in mijn eigen hand en kuste het zachtjes. Dat deed ik altijd voor iets belangrijks te moeten zeggen. Het gaf me moed.

Hier komt m'n speech: "Ik ben een dramaqueen."

Elliot lachte waardoor ik ook moest lachen en dat moet er vast heel raar uitzien als je inziet dat ik noch steeds aan het huilen was. Lachen en huilen tegelijk, dat is iets dat alleen Victoria Valentine kan. En Angelina Jolie.

Elliot trok me in een dikke knuffel en je hoorde me niet protesteren. Ik hield van zijn knuffels. Mijn hoofd ruste in zijn nekholte en ik hoorde hem rustig ademen, iets wat me altijd kalmeerde.

Stilletjes fluisterde hij in mijn nek: "Wat is er gebeurt?"

Ik zuchte en antwoorde: "Megan is toegelaten om aan de art competitie mee te doen." Hij wist meteen wat ik bedoel.

"It's like de borstvergroting all over again."

Ik schaterde van het lachen en weeral moest het het erg raar uitzien want ik was echt niet van plan om uit de knuffel te gaan.

----------------------

"Ik ben thuis!", riep ik als ik binnenkwam.

Geloof me, ik was noch steeds boos maar ik moest hier 24/7 wonen en het was al 2 weken verder. En daarbij wou ik de dramaqueen niet uithangen. Dus besloot ik om het achter me te laten...Ongeveer dan.

"Hallo?!", riep ik nogmaals. "Wat is het fijn om zo geliefd verwelkomt te worden!"

Ze waren waarschijnlijk niet thuis, ik vroeg me af bij welke jongen Megan was. Euhm, misschien Brian? Of Jake? Nee, Jake heeft geen sixpack. Dan zal het Rowan zijn. Of Dylan?

"Auw!", riep ik uit. Ik was WEERAL tegen iets groots gebotsts. En natuurlijk was ik WEERAL op m'n gat gevallen. Ik ga nooit meer over jongens denken in de hal...Ok nee, dat is dus niet waar.

Mijn mond hieng helemaal open als ik zag tegen wie ik was tegen gebotst. Het was een Megan zeker niet. Het was een jongen. Een heel lekkere jongen.