Wyoming' de yaşayan biri olarak havanın her zaman yağmurlu - yağmurlu olmasa bile soğuk olduğunu bilmeliydim. Aklımda ne olduğunu bilmiyordum ama bugün annemle yaptığımız Los Angeles tatilinde aldığım kısa kollu tişörtü giymeye karar vermiştim. Ve elbette bu bir delilikti. Arabasız dışarıya çıkmamda yaptığım başka bir hataydı. Ve şimdi okulun iki sokak ilerisinde ki terkedilmiş evde oturmuş yağmurun dinmesini, bir an önce eve gitmeyi bekliyordum.
Burasının kimin evi olduğunu bilmiyordum. Aslında burada birinin yaşadığına bile emin değildim. Duvarları her an çökecek gibi duruyordu. Pencerelerinden yağmur sızıyordu. Hatta bir camı kırıktı. Kırık olan pencereye ilerleyip karşıdaki bulutlu dağlara baktım. Lanet yağmur dinmek bilmiyordu. Gerçi doğduğumdan beri dinmemişti.
On yedi yaşımdaydım. Bu yıl lanet, egosu yüksek insanlar topluluğundan -Yani liseden kurtuluyordum. Her ne kadar Wyoming' den kurtulamayacak olsam da heyecanlıydım. Üniversite filmlerde ki gibi güzelse tabii...
Lise benim için kötü geçmese de şu arkadaş ortamından sıkılmıştım. Her zaman aynı kişileri görüp, aynı kişilerle çıkıp, aynı kişilerle takılmak zorundaydınız. Tabi benim aşk konusunda şansım pek yaver gitmemişti. Okulun güreş takımında olmama rağmen -Evet, hava atıyorum.- pek fazla kızın ilgisini çektiğim söylenemezdi. Üç yıldır aynı kişiyle çıkıyordum ama kendimi şanslı sayıyordum. Çünkü bunu başarmak bile şanstı.
Dulcie, benimle aynı yaştaydı. Bütün ısrarıma rağmen uzatmadığı kısa saçları ve mavi gözleriyle klasik bir liseliydi. Bütün erkeklerin ilgisini çekiyordu fakat o beni seçmişti. Bunun nedenini hala bilmiyordum. İlk karşılaşmamızda dudaklarımı beğendiğini söyleyip beni öpmüştü ve bu bana oldukça garip gelmişti.
Dulcie' ye karşılık ben kısaydım. Boyum 1.75 civarı bir şeylerdi. Kendime asla bakmazdım, modayı falan filan takip etmezdim. Unutmazsam veya üşenmezsem kestiğim şekilsiz sakallarım vardı. Saçlarıma ne yaparsam yapayım bir şekle girmiyordu. Bende boşvermiştim. Çok uzayıp, gözüme girmeye başladığı zamanlar kestiriyordum. Ve bu, o zamanlardan biriydi.
Gözüme giren saçlarımı hafifçe yana çektim. Yağmur durmak yerine daha da şiddetleniyordu. Bulutların evin üzerine daha da toplanmaya başladığını gördüğümde yutkundum. Bu, evi daha ürkütücü kılıyordu. Kırık camdan uzaklaşıp merdivenlere oturdum ve cebimden ıslanmış sigara paketini çıkardım. Islanan sigara ile boğuşurken bir anda güçlü bir şimşek çaktı ve kapı sertçe açıldı. Yağmurdan oluşan sisin arkasından bir kız belirirken korkarak geri çekildim. Neyden veya kimden korktuğumu bilmiyordum. Sadece kız hayalet gibi gözüküyordu ve ciddi anlamda korkunçtu. Ayaklarını yere vurdurarak içeri girdi. "Lanet yağmur!" Üzerindeki deri ceketi çıkarıp daha önce fark etmediğim sandalyenin üzerine attığı sırada gözleri beni buldu. Yüksek sesle iç çekti ve başını yukarıda biri varmış gibi kaldırdı. "Tanrım, bir günde eve geldiğimde evde dilenci olmasın. Yalvarırım." Kafasını indirip kollarını birleştirdi. "Gidecek misin yoksa kovmam mı gerekiyor?"
Orada oturmuş vücudumdaki korkunun azalmasını beklerken ayağını yere vurmaya devam ediyordu. Hala kalkmayınca ellerini indirip bu sefer ayağını sertçe yere vurdu. Ardından gözlerini kapattı. Birden şimşek çakınca sıçradım. O da benimle birlikte sıçradı. Artık hayalet veya ona benzer bir şey olmadığını biliyordum. Bunun verdiği rahatlıkla ayağa kalktım ve pantolonumdaki tozu silkeledim.
Gözlerimiz buluştuğunda korkmuş, şaşkın yüzüyle karşılaştım. Hayalet görmüş gibi bakıyordu. Bu düşünceyle arkamı döndüm ama karanlığa çıkan emrdivenden başka bir şey yoktu. Tekrar ona döndüğümde arkasını dönmüş homurdanıyordu. Bundan yararlanıp onu incelemeye başladım.
Benim gibi buraya ait gözükmüyordu. Benimkine benzer koyu kahve, dalgalı saçları omuzundan dökülüyordu. Bayağıdır değiştirmediğini açıkça belli eden kıyafetleri vardı. Ve vücudu düzgündü. -Burada kesinlikle kalçasından veya göğüslerinden bahsetmiyordum.- Tekrar bana döndüğünde gözlerinin oldukça açık bir mavi olduğunu fark ettim.
Hala şaşkın bakıyordu ama korkusu geçmiş gibiydi. Ellerini ovuşturdu. "Neden işe yaramadığını biliyor musun?"
Ellerimi gergince cebime soktum ve omuz silktim. "Neden bahsettiğini bilmiyorum."
Duyamadığım bir şeyler homurdandı. Ardından yüz ifadesi hızlıca düzeldi, ceketini düzeltti, Gülümsedi ve "Hadi seni eve bırakalım!" dedi büyük bir heyecanla.
Eski -hatta bayağa eski, turkuaz renkte bir volvosu vardı. Beklediğimin aksine hızlıca çalıştı ve yola çıktık. Yol boyunca birbirimizle hiç konuşmadık. Sadece ben bazen yolu tarif ediyordum. Ve o arada bana gizlice bakıp homurdanıyordu.
Eve vardığımızda ışıkların yandığını gördüğümde derin bir nefes aldım. Umursamazca tanımadığım kıza döndüm. "Getirdiğin için teşekkür ederim ..?"
Gülümsedi. "Benny."
Omuz silktim. "Köpek ismi gibi. Bende Booth."
"Bo desem bir sakıncası olmaz değil mi?"
"Olu-"
"Güzel. Bo dediğin zaman ikimizin adı da köpek ismi gibi oluyor. Ve bu hoş." arabadan umursamaz tavrımı devam ettirerek indim fakat ani bir dürtüyle cama eğildim. "Tekrar teşekkür ederim Benny."
Ondan beklemediğim bir şekilde kıkırdadı. "Önemli değil Bo. Yarın görüşürüz."
Uzaklaşmasını izledikten sonra topuklarımda eve doğru döndüm ve merdiveni çıkıp kapıyı çaldım. Annem kapıyı ellerinde fırın eldivenleriyle açtığında yüzüme salakça bir gülümseme yayıldı. Annemin omzunun üstünden babama baktım. Oturmuş maç izliyordu.
Annemin 'Nerede kaldın?' saçmalıklarını dinlemeden içeri girdim. Merdivenlerden odama çıktım ve kapalı kapıyı açıp içeri girdim. Tişörtümü çıkarıp yatağın üzerine attığımda bir soğukluk hissettim ve pencereye doğru döndüm. Pencere kapalıydı fakat üzerinde büyük harflerle yazılmış bir yazı vardı. Neyle yazıldığını anlayamamıştım. Veya kimin yazdığını. Elimle dokunduğumda cama kazındığını fark etmiştim.
Yarın okulda görüşürüz demek istemiştim. Benim için yanında yer tut.
Yeni bölümler haftada bir gelecektiiiir.
