Never be the same (on hold)

Never be the same

Het was een prachtige ochtend op het eiland Kesp. De zon kwam net op en een rood, oranje gloed kleurde de lucht. Ook Ty Black had dit gemerkt. Het was voor hem doodnormaal. Hij woonde al heel zijn leven op dit eiland en hij was van plan er ook nooit weg te gaan. Geen denken aan dat hij deze buitengewone plek moest verlaten. Op dit eiland was zijn geheim veilig. Vele mensen op dit eiland hadden hetzelfde geheim als hem en niemand had er problemen mee. Maar vandaag zou wellicht een heleboel veranderen. Er zouden nieuwe inwoners komen, mensen van buitenaf. Niemand wist hoe deze mensen zouden zijn en daarom was iedereen op zijn hoede. Het enige wat ze wisten was dat het gezin in het leegstaande huis naast Ty zou komen wonen en dat ze dat huis geërfd hadden van de rare oude man die er vroeger in woonde. Ze zeiden dat die vent gestoord was en dat hij gek werd van de hele dagen dat hij binnen zat. In het dorp hadden maar enkele mensen hem gezien. Eén à twee keer per jaar kwam hij buiten. Hij stonk naar de drank en liep op een been. Niemand wist precies waar zijn andere been was. Sommigen zeiden dat hij het zelf afgehakt had terwijl anderen weer zeiden dat het er afgebeten was door een of ander dier. Vele geruchten en roddels gingen rond over de oude rare vent. Voor Ty was het duidelijk. De nieuwe familie moest zich eerst maar eens bewijzen. Misschien vielen ze wel mee maar misschien waren ze van dezelfde soort als hun grootvader. De meeste dorpelingen hadden gehoord dat het ging om een vrouw, haar man en hun dochter. Ze zouden rond drie uur aankomen dus had Ty nog genoeg tijd om even rustig als wolf naar zijn lievelingsplekjes te gaan en nog een uurtje of twee te ontspannen. Zijn ouders hadden gevraagd of hij tegen de tijd dat de nieuwelingen kwamen thuis te zijn. Ty had braafjes geknikt en had beloofd tegen dan terug te komen. Hij wou natuurlijk niet missen wat er zou gaan gebeuren. Als eerste ging hij naar de kleine waterval met daaraan het grote meer. Hij was dol op die plek, misschien ook omdat niemand die wist liggen. Zelfs het hoofd van hun dorp wist deze plek niet zijn. Hij lag dan ook geweldig goed verborgen. Ty had de plek per toeval ontdekt, en hij bewaakte die met hart en ziel. Het was zijn plek, alleen van hem en van niemand anders. Maar nu moest hij echt terug. Als die nieuwelingen echt zo gek waren wilde Ty dat voor geen geld missen. Precies om drie uur stopte de auto voor het leegstaande huis. Ty stond meteen op de eerste rij. Als eerste stapte een jonge vrouw uit. Ze had een mooi slank lichaam maar haar bolle wangen ontglipten Ty niet. Haar korte bruine haar was met wat spelden opgestoken, en ook haar kledingstijl was niet zo opvallend. Een gewoon blauw T-shirtje met een v hals en een short tot haar knieën in een bordeaux tintje. Vlak na haar stapte ook haar man uit. Hij had een iets boller buikje maar zijn vriendelijke lach maakte dat wel weer goed. Hij had kort blond haar en ook hij was heel basic gekleed. Als derde en als laatste stapte een jong meisje uit. Ty schatte haar zo oud als hijzelf. Ze was prachtig. Ze had een mooi slank lichaam, een lief gezicht en prachtige blauwe ogen. Dat viel Ty meteen op. Haar lange golvende blonde haren hingen tot net boven haar heupen. Werkelijk een streling voor het oog. Ze had een wit short met een blauw bloesje aan, en een paar lichtblauwe vans maakten het plaatje compleet. Ty bleef haar aanstaren tot ze uit zijn zicht was verdwenen. Voor ze naar binnen was gegaan had ze zich even omgedraaid en had ze Ty een vriendelijke lach geschonken. Ty's hart was meteen gesmolten. Ik moet haar naam weten, dacht hij bij zichzelf. "Ga hem dan vragen." Brian - Ty's oudere broer - was naast hem komen staan. Ty bloosde even. Had hij dat nu echt hardop gezegd? En zo ging Ty dus aanbellen. Wonder boven wonder werkte dat oude ding nog. Het duurde even voor de deur openging maar uiteindelijk na wat gekraakt en gepiep ging hij dan toch open. In de deuropening stond de man die zojuist was uitgestapt. "Ty." hij schonk de man een vriendelijk glimlachje en stak zijn hand naar hem uit. De man bekeek hem van top tot teen en besloot zichzelf dan toch maar voor te stellen. "Steven Parker." en hij schudde Ty's hand. Na even te hebben gekletst stelde ook de vrouw zich voor. "Rachel Parker." Ze was een zeer aangename vrouw die het niet kon laten af en toe eens commentaar te geven op van alles en nog wat. Steven bleek een enorme grapjas te zijn en googelen was ook een van zijn passies. Van uit een ooghoek zag Ty dat Brain voor het raam stond met een gigantische grijns op zijn gezicht. Na toch een goed halfuur te hebben gepraat riep Steven dan toch een meisje bij zich. Daar had Ty al die tijd op gewacht. "Ty, misschien kun jij Emmely het eiland laten zien?" vroeg Rachel. Ty kninkte heftig. En zo gingen de twee op pad.