Never be the same (on hold)

Hoofdstuk 3: Fight!

Emmely's vader kwam dreigend dichterbij. Hij was nog maar zo'n meter van hen verwijderd. Emmely sprong uit Ty's armen en liep naar haar vader toe om hem te kalmeren. Ze gebaarde naar Ty dat hij beter even afstand nam. Haar vader keek naar Ty met een rood hoofd van woede. “ Pap,” begon Emmely maar tijd om uit te spreken kreeg ze niet. “ Waar is hij?” vloekt haar vader. Emmely kreeg een klein glimlachje om haar mond. Haar vader ging weer naar binnen en deed alsof er niks was gebeurd. Diep vanbinnen wist Emmely wel dat hij het uit bezorgdheid deed maar dan nog was het geen excuus om zo uit te vliegen. Ty en zij hadden gewoon wat gespeeld meer niet. Emmely stond nog steeds in het deurgat nadenkend over wat er zonet was gebeurd. Na een tijdje besloot ze dan maar een wandelingetje te maken op het eiland. Dankzij Ty wist ze nu al behoorlijk goed waar ze heen moest. “Was het hier nu links of rechts?” Emmely was er net nog van overtuigt dat ze de weg perfect wist zijn, maar zo te zien was ze verdwaalt. “Verdwaalt?” Jack was haar blijkbaar een stukje gevolgd en stond nu met een brede grijns op zijn gezicht leunend tegen een boom haar aan te kijken. Emmely schrok even en trok vervolgens haar wenkbrauwen op. “Nee hoor.” Emmely probeerde zo geloofwaardig mogelijk over te komen. Maar daardoor proestte Jack het uit. “Yeah Right!” Emmely stond er een beetje hulpeloos bij. “Emmely?” hoorde ze opeens een stem achter haar zeggen. Emmely wist maar al te goed dat Ty op haar af kwam. Toen hij Jack zag staan zette hij nog een stap dichter in haar buurt. “Blijf uit haar buurt!” siste Ty. Emmely keek hem verbaast aan. En toen deed hij iets wat wel erg onverwacht uit de hoek kwam. Hij drukte zijn lippen zacht tegen die van haar. Het ene moment had Emmely hem van haar willen wegduwen maar iets hield haar tegen. Het voelde zo vertrouwd, zo goed. Uiteindelijk kreeg de kus toch een einde. Jack gaf Ty een harde klap in zijn gezicht. Ty's wang kleurde vrijwel meteen rood maar tijd om het Jack betaald te zetten kreeg hij niet. Jack was al getransformeerd in zijn wolf en gaf Ty een flinke beet in zijn kuit. Ty schreeuwde het uit van de pijn en Emmely's ogen waren gevuld met angst. “Hou op!” Emmely sprong voor Ty en keek Jack afwachtend aan. Jack gromde en verdween toen in de bosjes. “Ty?” angstig schudde Emmely aan Ty's lichaam. Met gevolg dat Ty zacht maar hoorbaar begon te kreunen. Emmely voelde even aan zijn voorhoofd. “Je gloeit! Kom we gaan naar een dokter.” Emmely stond op en probeerde Ty een beetje te ondersteunen. Met veel moeite geraakten ze uiteindelijk tot bij de dokter. “Dit ziet er niet goed uit jongeman. Gevochten?” Emmely snapte er echt niks meer van. Hoe kon de dokter nu weten dat Ty gevochten had. En dan nog zoiets, waar was Jack gebleven? Mensen konden toch helemaal niet in mythische wezens veranderen? Ty was haar nog een heleboel informatie verontschuldigd, maar daar kon ze nu maar beter even over zwijgen. Net op het moment dat Ty de praktijk binnen kon gaan, nou ja strompelen. Net dan zakte hij ineen van de pijn. Hij verroerde niet meer en zijn ademhaling sloeg vrijwel meteen over op een hevig gepiep. Stilaan veranderde hij in zijn wolf. “Ty, blijf kalm!” de dokter deinsde een paar stappen achteruit. “Please Ty het is echt voor je eigen bestwil!” Emmely weet niet meer wat te doen. Ty had groot gelijk toen hij zei dat hij niet een van de makkelijkste is. Ondertussen heeft de dokter het al opgegeven en is hij even de praktijk uitgegaan. “Kalmeer hem!” had hij nog tegen Emmely gezegd toen hij weg ging. Wat moest zij nu in godsnaam tegen een gigantische wolf beginnen? Waar was de logica gebleven? “Ty, het is ok, Doc zal je echt niks doen.” probeerde ze. Als antwoord kreeg ze alleen een kleine grom terug. “Koppig beest!” zei ze lachend. “Nou effe serieus. Ik ben bij je, en ik weet dat je pijn hebt!” Haar woorden bleken invloed op Ty te hebben want stilaan veranderde hij terug naar mens. Hij kromp meteen weer ineen in een hoekje van de praktijk. De wond was hevig beginnen bloeden door de verandering, en Emmely wist maar al te goed dat het een lelijke wond was. Ze knielde voor Ty neer en probeerde hem een beetje gerust te stellen door wat tegen hem te fluisteren. De dokter kwam na even wachten weer naar binnen. Hij nam Ty mee naar de tafel en stuurde Emmely weg naar de wachtzaal. Zo had ze even tijd om de voorbije uren te laten bezinken. Emmely probeerde zich voor te stellen wat er pas was gebeurd. Ty had haar gezoend, Jack was in een wolf veranderd en had gevochten met Ty, en zopas was Ty ook nog eens in een wolf veranderd. Wat voor eiland was dit wel niet? Wacht had Ty haar gezoend? Er spookten heel wat vragen door haar hoofd. Emmely moest en zou ze stuk voor stuk beantwoorden. En daar kon ze Ty's hulp goed bij gebruiken.