Bazen susar ya insan butun herseyiyle beraber, ne konusur ne de bir sey yapar.
Tek derdi aglamaktir. Iste o gunde oyle bir gundu herkesin sustugu bir gun..
Karanlikta adim atan bir ayak sesi?Bu da ne innesi dedim kendi kendime? Herkes susmus tek o ayak sesi var.
Arkami donmekle kalmadan ayak sesi daha cok yaklasiyordu, yada ben oyle saniyorum. Ayak sesini takip etmeye koyuldum. Ses giddikce yolun sonundaki o sessiz ve issiz binaya..
Beni farkedecek diye cok korkuyordum nedense. Ya bana birsey yaparsa diye? Hava cok Kararmisti onumu goremez duruma gelmistim artik. Nedense adim seside kesilmisti. Sadece karanlik ve ben kalmistim. Eve gidecek gucumde yoktu aklima telefonla yardim istemek geldi.Bu iyi bir fikirdi aslinda. Elimi cebime sokmamla telefonu cikarmam bir oldu. Telefonun acma tusuna bastigimda jarjimin bittigini farkettim. Aman tanrim bu da nerden cikmisti. Zaten karanlikta kalmam yetmiyor gibi birde basima bu bela geldi iyimi? Aklima bir fikir gelmisti. Belki birileri bana yardim edebilirdi?
Ayaga kalktim yuruyordum ki tam o arada omzumda bir el belirdi..
Arkami donmeye korkuyordum daha sen kimsin bile diyemeden pattt.
(1.bolum sonu 2.bolum yakinda sizlerle)..
