Ertesi sabah okul kapısından adımımı attığım sırada,
Sizi gördüm.
Saçlarınız eskisi gibi sarı renkte değildi, siyahtı. Her zaman hayallerimde düşündüğüm şey gerçekleşmişti.
Siyah renginin hep size özel olduğunu düşünüyordum ve bunun ne kadar doğru bir şey olduğunu şimdi anladım, Bay Yoongi.
Gözlerinizi beklemediğim bir anda benimkilerle buluşturduğunuzda ürperdim. Tüylerim diken diken olmuştu, bunu görmemeniz için hızlıca yukarıya katladığım kollarımı indirdim.
Gülümseyip başınızı hafifçe eğdiniz ve benim tepki göstermeme fırsat bırakmadan arkanızı dönüp gözden kayboldunuz, ben de sadece sizin gidişinizi izlemekle yetindim.
Yakında, mezun olduğumda, sizi bir daha göremeyeceğim. Değil mi?
Bunu düşünmek bile beni uzun süre depresyona sokabilirken, siyah ve etkileyici gözlerinizi bir daha göremeyeceğimi bilmek, intihar etmeme sebep olabilir.
Uzun süre kapıda dikildikten sonra, adımlarımı yeniden hareket ettirdim ve gözümden akan bir kaç damla yaşı baş parmağımla hızlıca sildim.
"Jungkook, bir dakika bekle!"
Sağ tarafımdan bana seslenen kişiye döndüğümde, gerçekten şaşırmıştım.
Okulda benimle konuşan çok tip olmazdı, olsa bile sadece not dilenmek için yanıma gelirlerdi. Bu sebeple, onun ismimi unutmamış olması benim için büyük bir mucizeydi.
Çocuk kısa bacaklarıyla olabildiğince hızlı bir şekilde yanıma geliyorken, benim tek yaptığım şaşkın bakışlarımla onu seyretmekti. En sonunda yanıma ulaştığında başlarını hafifçe çattı ve sağ eliyle beni sert bir şekilde geri ittirdi.
"Sen..."
Bir süre etrafına bakındıktan sonra, ittirdikten sonra açtığı arayı kapatmak için bana daha çok yaklaşıp kulağıma doğru fısıldadı.
"Bay Yoongi'den mi hoşlanıyorsun?"
Şaşkınlıktan dudaklarım istemsiz bir şekilde aralanırken, ileride bizi seyreden ve elindeki sigarasını dudaklarına doğrultan Bay Yoongi, daha fazla dehşete düşmeme sebep olmuştu.
