When It Ends

Simula

Simula

Nasaktan ako nang biglang nahila ng malakas ng hair dresser ang aking buhok.
"Ouch!" hindi ko napigilang sabihin sakanya.
"Do you have some problem at pinagdidiskitahan mo yung buhok ko? Do you want to stop? Pwede ka namang umalis eh," mataray kong sabi.
"Ay, sorry po ma'am," inirapan ko nalang sya sa harap ng salamin, I don't care if she sees me. Ayokong mastress dahil wedding ko ngayon. My eyes get teary when I remembered that I am marrying someone that I really doesn't love ever since. Ayokong makasal sa taong hindi ko mahal. Ayoko, it feels so wrong.

"Ay, ma'am! Don't cry po. Masisira ang make-up mo. Ang ganda niyo pa naman po ngayon!" Parang nagising ako sa ulirat nang magsalita na naman itong babaeng mukhang baklang ito. Bakit ba ang daldal? Close ba kami?
"Ano bang pakielam mo? Ulitin mo na lang!" Wala akong pakielam kung nanginginig pa ang boses ko. It hurts so damn much, bakit kailangang gawin ito nila daddy? It feels so ancient! Parang nasa makalumang panahon pa ako! Arrange marriage in 21st century? Ang cliché!

Inayos na ni bakla ang make-up ko, nang matapos ay isinuot ko na ang wedding gown ko. It is floor-length and strapless. It reveals my bare shoulders and a little of my cleavage. Hindi naman masyadong revealing. It looks so elegant. May sequins ito and very detailed, like it's been made only for me. It is so beautiful. Pero sa tuwing maiisip ko na hindi ko gusto itong mga nangyayari ay nanghihinayang ako sa ganda nang gown na ito. It will witness a wrong wedding, iyong hindi ginusto ng bride ang mangyayari, yes, I called it wrong. It is wrong to marry someone you doesn't even love. It is wrong to seal it wih a holy matrimony if it is only one-sided! Iyon ang pananaw ko.

I look at myself in the mirror, I look very regal and elegant. Mukha akong masaya kahit hindi. I can see it in my eyes. Bakit ba wala akong magawa sa mga ganitong sitwasyon? Bakit hindi ako masuportahan ng mga magulang ko sa mga dapat gusto kong gawin? Parang kahapon lang ay masaya ako sa condo, I am living peacefully without mom and dad. Pinili kong bumukod dahil hindi ko rin naman maramdaman na they care for me kaya nagsarili na lamang ako. It feels like it. Lagi silang busy sa trabaho. Laging nasa study area. Laging kaharap ang computer, laging may kausap sa cellphones. They didn't make time for me and my brother. We feel so alone. I know they are working harder for us pero parang sobra na. They make chains of hotels here in the Philippines, I bet that all earned so much! Lagi na lamang si Yaya ang kasama namin. Ganoon na ba talaga once you are a daughter of business-centered parents? Nakakainis!

May narinig akong katok galing sa pinto ng kwarto ko. I don't need to say anything dahil alam kong si mommy naman ang nasa likod ng pintuang yan.
"Uhh, ma'am? Bubuksan k--"
"Let her." Pagputol ko sa sinabi nang mukang baklang taga-ayos na 'yon.
Biglang pumasok si mommy at automatikong lumabas ang taga-ayos ko. She's wearing light shade of yellow, kita mo ang kaniyang kaelegantehan sakanyang damit.
She's very pretty even if she's old. Nasa mid-40's na sya.
"You're so very pretty anak!" Masayang bati sakin ni mommy. Hindi ko nalang sya pinansin dahil may kaunting tampo parin ako sakanila ni daddy.
"Aren't you happy? It's your wedding day. Dapat masaya ka. Martin is a great man. You've been friends ever since! Kilalang-kilala niyo na ang isa't isa. So smile now, sayang make-up mo." Nanatili nalang akong tahimik at nakasimangot.

"Ma... Isn't it so obvious? Ayoko kay Martin! He's been my friend since God knows when, pero hanggang doon lang iyon. Mommy, ayoko pong makasal sa hindi ko mahal. Ayoko po. Mommy... I know I've been so distant pero parang mali po iyong ipakasal na lamang ako without my permission." Hindi ko na napigilan ang mga luha ko at kusa na silang nag-unahan palabas ng aking mga mata. Ayokong umiyak sa harap ni mommy. Pero masakit na kasi talaga. And one more thing, kinampihan pa ni mommy si daddy! And I can't believe it. Sa buong akala ko si mommy na ang kakampi ko pero hindi pala. Nasira na yung make-up ko. And I don't freaking care about it.

"But what can I do? It's your dad's choice and not mine! Kung iniiisip mo na kinakampihan ko yung daddy mo, hindi. Hindi ko siya kinampihan. Ayoko rin namang maikasal ka sa taong hindi mo mahal eh! But I cannot' control your dad's decision. You know your dad, what he wants, what he gets. That's he's rule. So stop crying and just do what your father told you to do. Look at your make-up! It's ruined! I'll just going to call your stylist so she can fix you."

Niyakap ko si mommy at humiwalay narin agad para maayos na ang itsura ko. Yung eye-linner ko kumalat at lahat ng nasa mata ko, so it's all ruined. Hay! If I could only stop this stupid wedding, I will! Pero ano pangabang magagawa ko kung hindi sundin nalang ang utos saakin ni dad. Sabi nya alangalang naman daw ito sa bussiness nila eh, and it's for my own good. Tss, own good? Naririnig nya ba sarili nya?! I cannot' be happy kung ganito ang magiging kahihinatnan ko!

May biglaang kumatok, dahilan para mapatalon ako sa gulat. Tumayo ako at binuksan ang pintuan "What the hell?!" Iritable kong sabi. Eh pano namn kasi, ang lakas makakatok! "May galit ka rin talaga sakin eh no?!" Napa kunot ang noo nya at nag fade namn agad ito
"ay ma'am, hindi po. Chineck ko lang po kung ok na po kayo." Ok? Ok mo muka mo! "Alright, get in." Ugh! Hindi ako ok! Tss! Di ba halata? Nag kalat na lahat lahat yung mascara ko ok parain ba ko?