17 Ocak...Doğum günü!
" Geride kalanlarım,doğum ve ölüm yıldönümlerimi aynı gün hatırlasın ve ansınlar," düşüncesiyle özellikle bu günü seçmiş olmalı. Her zaman ki gibi, inceden inceye hesaplamış her şeyi. Kim bilir ne zaman akline koyduysa, oya gibi işlemiş yaptiği planı, olgunlaştırmiş, saptadığı tarihin gelmesini beklemiş ve uygulamış. Kabul etmeliyim ki, tam da ona yaraşır yetkinkikte bir davranış.
Adnan amcam- amcalarımdan en küçük olanı aradında toplantıdan yeni cıkmıştım.
" Verda..." dedi, sustu.
"Verda," diye yineledi, titreyen git gide cılızlaşan sesiyle." Nasıl söyleyeceğimi bilemiyorum ama...Baban..."
"Ne olmus babama?" sertçe, kötü olduğu baştan belli haberi kendimden olabildiğince uzak tutmaya çalışır gibi, boş bir gayretle."Baban..."
"Hayır!"diye haykırdım.
" Babamin öldügünü söyleme bana lütfen! Daha dün konustuk... Ankara'ya gelicegimi söyledim ona...Sevindi."
"Maalesef ağabeyimi kaybettik Verda."
Bir anda boşalıverdi icim. Beynim, yüreğim, damarlarımda akan kan; onlarla beraber tüm benliğim, duygularım, bellegim... Maddesel ve ruhsal işlev ve yetilerinden arınmış, tenekeden ibaret içi boş bir robot gibi kalakaldım telefonun başında.
İsyanla yadsımaya çalıştığım gerçeğin asıl acı yüzünü açıklamayı sonraya saklamıştı amcam. Aldığım ilk darbeyi özümseyip, biraz olsun sakinlesmemi bekliyordu.
"inanamıyorum," diye sızlandım." Gayet iyi geliyordu sesi.Nasıl olmuş? kalp krizi mi?"
Söylemesi zor ama... intihar etmis ağabeyim. Arabasında, başından tabancayla vurulmuş halde bulmuşlar."
