Μαύρη Παρασκευή

Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 1973: Μαύρη Παρασκευή

Αγαπημένη μου μαμά,

Σήμερα είναι η τρίτη μέρα που είμαστε μέσα στο πανεπιστήμιο. Συμφοιτητές μου έχουν ανέβει ξανά στα κάγκελα με πανό στα χέρια και φωνάζουν συνθήματα. Ανέβηκα και εγώ σήμερα, ένιωθα ωραία, με έκανε να νιώθω σπουδαία. Τραγούδαγα το "Πότε θα κάνει ξαστεριά" μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά όπως και άλλα τραγούδια, κάποιοι μας έβγαζαν και φωτογραφίες. 

Στη συνέχεια χρειάζονταν βοήθεια στο πρόχειρο νοσοκομείο που είχαμε φτιάξει μέσα σε μια αίθουσα και έτσι πήγα και εγώ για να βοηθήσω με τις γνώσεις μου στα φάρμακα. Αυτή η αίθουσα που κάποτε μάθαινα πως να κάνω χημικά πειράματα τώρα έμοιαζε με πεδίο μάχης. Οι τραυματίες δεκάδες, οι νεκροί ακόμα περισσότεροι. Είχαν έρθει φοιτητές της Ιατρικής και της Νοσηλευτικής από άλλα πανεπιστήμια και συνεργαστήκαμε καλά. Βέβαια υπήρχαν φορές που δεν προφταίναμε. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη απογοήτευση. 

Έπειτα αφού την θέση μου πήρε ένας συμφοιτητής και φίλος μου, πήγα στο δωμάτιο που είχαμε στήσει τον εξοπλισμό του ραδιοφωνικού σταθμού, ήταν η σειρά μου να εκφωνήσω. Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο! Με άκουσες; Δεν είσαι περήφανη για εμένα μαμά;

Μιλήσαμε με τον Σταύρο, κάναμε σχέδια για το μέλλον πιστεύαμε πως θα γράφαμε μια καινούργια σελίδα στην ιστορία με τον αγώνα μας και κάναμε σχέδια για το μέλλον. Όμως, ο Σταύρος δεν θα έχει μέλλον, ούτε θα μάθει κανείς το όνομα του, καθώς μόλις βγήκε για λίγο έξω, να πάει να πάρει τρόφιμα, τον βρήκε μια σφαίρα ενός αστυνομικού. Άκουσε εκεί, ένας τυχαίος άνθρωπος να σκοτώνει ένα παιδί! Ποιος είναι αυτός που θα αποφασίζει ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει;
 Που 'σαι καρδιά μου εχάθει το γελαστό παιδί, τραγουδάγαμε και κλαίγαμε για τον χαμό του φίλου μας. Τον αγαπούσα τον Σταύρο, ήταν καλό παιδί. Τον αγάπησα, μαμά! Και θα τον αγαπούσες και εσύ. 

Άλλος ένας νεκρός, νιώθουμε πως ο χρόνος μετρά αντίστροφα, κάτι άσχημο θα γίνει σήμερα. Μαμά φοβάμαι, τι θα συμβεί;

Υπήρχαν πολλοί που υποστήριζαν τον αγώνα μας, άνθρωποι διάφορων ηλικιών, άκουσα κάποιους να λένε πως το σκηνικό στο κέντρο της Αθήνας του θύμιζε την Γερμανική Κατοχή. Κάποιοι έκαναν πορείες στους δρόμους, άλλοι μας πέταγαν από τα κάγκελα τρόφιμα και φάρμακα. Ευτυχώς υπάρχουν ακόμη εύσπλαχνοι άνθρωποι. 

Η πόρτα! Ένα τανκ έριξε την πόρτα! Τα παιδιά! Τα παιδιά χάθηκαν! Η Κάτια, η Ζωή, ο Χάρης, ο Μάνος, η Δέσποινα! Και να ήταν μόνο αυτοί; Τόσα παιδιά μαμά! Έπεσαν τόσα παιδιά! 

Τρέχουμε, προσπαθούμε να φύγουμε, κάποιος με τραβά από τα μαλλιά και με ρίχνει κάτω. Με έπιασαν! Μαμά θα πεθάνω. Σε αγαπώ μαμά. 

Με πάνε στο τμήμα μαζί με άλλους τόσους συμφοιτητές μου. Φοβόμασταν, δεν περιμέναμε τέτοια κίνηση. Ποιος άνθρωπος θα σκότωνε παιδιά; Αθώα παιδιά, που μάχονταν για την ελευθερία, παιδιά με μέλλον! Αυτά τα παιδιά ήταν το μέλλον! 
Φωνάζαμε: Είμαστε άοπλοι! Είμαστε αδέρφια! Πετάξτε τα όπλα!  Δεν πιάσανε τόπο τα λόγια...Αυτοί οι άνθρωποι δεν δέχονται λόγια μαμά. 

Στο τμήμα μας ανάγκασαν να βγάλουμε τα ρούχα μας. Και καλά για έλεγχο, όμως όλες βλέπαμε τα βλέμματα των στρατιωτών και των αστυνομικών που μας κοιτούσαν με λαγνεία. Τα χέρια ενός στρατιώτη ακουμπούν το κορμί μου, εγώ βρίζω και αντιστέκομαι, τον χτυπάω δυνατά στο πρόσωπο. Αυτό για τον Σταύρο...Σκέφτομαι. Αυτός με χτυπά με την σειρά του, συνεχίζει να με ακουμπά, δεν θέλω μαμά! Θέλω να γυρίσω σπίτι να με κλείσεις στην αγκαλιά σου.

Φοβάμαι, δεν θέλω να πεθάνω. 

Ο στρατιώτης μόλις τελείωσε μαζί μου, με έριξε σε ένα κελί με τις υπόλοιπες άτυχες συμφοιτήτριες μου. Καθόμασταν αγκαλιά και ψιθυρίζαμε η μια στην άλλη λόγια παρηγοριάς, όμως καμιά δεν ήξερε τι θα μας συνέβαινε. 

Ξέρω, ότι αυτό το γράμμα ίσως δεν φτάσει ποτέ στα χέρια σου. Κάνε κουράγιο όμως μαμά. Η κόρη σου θα γυρίσει σπίτι. Έλα αύριο στο επισκεπτήριο, ίσως μας αφήσουν ελεύθερους τελικά. Μαμά, κουράγιο. 

Σε αγαπώ, η κόρη σου. 

Για χάρη της σημερινής μέρας αποφάσισα να γράψω αυτό το μικρό γράμμα. Η ιστορία αυτή δεν θα έχει άλλο κεφάλαιο μόνο αυτό, απλώς ήθελα να μοιραστώ την ιδέα μου μαζί σας! Περιμένω την γνώμη σας και ελπίζω να σας άρεσε! Πραγματικά ελπίζω να είναι καλό, καθώς το έγραψα κάπως βιαστικά! Όσοι διαβάζετε την ιστορία μου "Ο Γερμανός Στρατιώτης" να ξέρετε ότι επόμενο κεφάλαιο θα μπει μάλλον αύριο ή την Παρασκευή! Να είστε καλά και να περνάτε τέλεια! Φιλιά.

Vicky xxx