What If?

W.I? two

.
.
.
.
.

"I'm leaving you now Cass. Sorry." is this true? Hindi ba siya nangloloko? Pinilit kong ngumiti at hinampas siya sa braso.

.
"Stop it bheb. Hindi na nakakatawa yang mga joke mo." pinilit kong tumawa kahit na nagbabagsakan ang mga luha ko. Gosh! Ano bang trip ng abnoy na to at pinapaiyak ako ng ganito!

.
"Look Cass. I'm serious here. Aalis na ako mamaya. Pupunta kami ng States with mom. And we'll be staying there, for good." nawala na ang mga ngiti ko sa labi at tuluyan ng umiyak. Kung joke man to, please lang, itigil na niya. Ang sakit na eh.

.
"Rheed..."

.
"Listen Cass. Huwag mong isipin na aalis ako kasi ayaw ko sayo. No Cass. Mahal kita. Mahal na mahal. Alam mo yan." he also starting to cry while holding my face. Kung nasasaktan din siya, bakit pa siya aalis? Bakit niya ako sinasaktan? Bakit niya ako iiwan?

.
"Mahal na mahal kita Cass. Aalis ako kasi..." tumigil muna siya saglit para punasan ang luha ko. Kahit punasan man niya yun, hinding hindi parin titigil ang mga luha ko. Hinding hindi parin titigil sa pagsaksak sa puso ko ang bawat salitang sinasabi niya. "... kasi magpapagamot ako." strike two! Taragis! mas dumagdag nanaman ang sakit. Magpapagamot? So, may sakit siya? Argh! Tama na!

.
"Rheed..." he put his fingertip on my lip to shut me down.

.
"Listen first Cass. Hayaan mong maliwanagan ka para hindi ka masaktan." pinunasan niya ulit ang mga luha ko. "May sakit ako. Hindi ko na sasabihin yun pero magpapagamot ako. Gagaling ako at babalikan kita. I promise Cass. I promise. Babalik ako." he said and kisses my forehead. Ayan nanaman siya sa mga pangako niya.

.
"But for now Cass, I want you to live free. Huwag mong itali sa akin ang buhay mo." sabi niya kaya napatingin ako sa kaniya. Does he mean...

.
"Are you... breaking up with me?" tanong ko at dahan dahan naman siyang tumango. Napahagulgol nalang ako. Itinakip ko ang mga palad ko sa mukha ko and I feel him hug me. Kahit ilang mura ang sabihin ko, hinding hindi na matatanggal ang sakit na meron ako. Bakit kailangang mangyari to? Bakit?

.
"Shhh. Please don't cry hard Cass. Diba may nervous breakdown ka pag nai-stress ka? Stop please." sabi niya habang hinahagod ang likod ko. I tried to calm myself. He's right. Takot akong magnervous breakdown lalo na't sa harap pa niya. Mas lalo lang lalala ang lahat.

.
"You ok now?" tanong niya ng maramdaman siguro na stable na ang hininga ko. I nodded and hug him.

.
"Huwag kang mag-alala sa akin bheb. Naiintindihan ko naman lahat. It's for your own sake anyway. Sorry. Sorry kung umiyak ako." sabi ko.

.
"It's normal to cry if you're in pain. But please, don't stress yourself. Isipin mon nalang na nagbakasyon lang ako. Or, huwag mo nalang akong isipin."

.
"BHEB!!!" kumag talaga toh! Anong huwag isipin!? Tangna naman oh!

.
"Just kidding. Pero eto ha? Huwag mo na akong hintayin. Kung may manligaw man sayo, go! We're done anyway." hinampas ko nga ulit siya sa mukha. Engot eh! Parang sinasabi niya na na mawawala na siya. Tsk!

.
"Mag-joke ka pa at talagang ako na ang papatay sayo." seryoso kong sabi. Natawa naman siya at ginulo ang buhok ko.

.
"Let's stay like this for a while, Cass. Let's cherish our last moment together." sabi niya at hinila ako pahiga. Sinapok ko siya sa ulo. Anong last moment na sinasabi ng lalaking to? Sampalin ko kaya siya!? Pasalamat siya hindi ako yung parang ibang mga babae diyan na hindi maka-gets ng sitwasyon eh.