Phantom Of The Opera [ChanBaek]

Hayaletler de ağlar.

"Kafanı kaldır, kafanı kaldır ve bak. Seni çevrelemiş olan karanlığa, seni çağıran gökyüzüne bak. Sen bir hayaletsin Byun Baekhyun. Bunu asla unutma..."

Titrek nefesi arkasında beyaz bir iz bırakarak soğuk havaya karışırken yaşadığını hissedememenin verdiği umutsuzluk, kendisini çağıran bulutlardaki bakışlarında buğulanmaya sebep olmuştu.

Zaten o hep ağlardı.

Doğru ya? Hayaletler de ağlar.

Soluk tenindeki morarıklıklar çürümüş bir bedendeki darbe izlerini andırıyordu. Sahi, onun çürümüş bir bedenden ne farkı kalmıştı ki?

Duvara yasladı zayıf bedenini, duvarın soğunu hissetmek umuduyla. Ne var ki kendi soğukluğu hislerini köreltmiş, onu üşüme duygusundan bile aciz bırakmıştı.

Hayalet.

Var olmaması gereken bir kusur, beyaz halıya işlemiş kırmızı bir leke.

Kirlenmiş bedeni kaybolmak isterken onu dünyaya bağlayan şey neydi, olmaması gereken birinin hiçliğe karışmasını engelleyen...

Tekrardan hissetmeyi uman, aciz düşleriyle bunun hayalini kuran bir ruh, bir hayalet... İşte bu benim.