Ze liep door de donkere gangen. Ze wist niet precies wat ze daar deed, maar ze wist wel dat ze ergens heen liep. Dat was ook het enige wat ze wist. Meer niet. Niet hoe ze heette, waar ze vandaan kwam of waar ze heen wilde. Ze wist alleen dat ze ergens heen ging. Ze zag het einde van de gang. Ze liep er langzaam heen, want ze had toch de tijd. Er stond een jonge man aan het einde van de gang, geschat 17, met een briefje in zijn hand. "Hallo mevrouw, kan ik u vragen, waar u denkt heen te gaan?" Vroeg de man. "Eerlijk? Geen idee. Ik was hier gewoon, en ik begon te lopen. Meer weet ik niet" Zei ze. "Aha, ik snap het al. Die kant op, mevrouw" en hij wees naar de uitgang. "Bedankt meneer" Zei ze. Ze wist nog niet waar ze geen ging, maar ze wist in ieder geval waar ze heen moest. Kende die man haar? Wist die man meer dan zijzelf? Dat in ieder geval wel, want hij wist nadat ze zei dat ze niks wist precies waar ze heen moest gaan. Naar..... Ergens. Waar was dat ergens waar ze heen moest? Ze liep maar de kant op die de man had aangewezen. Rechtdoor. Ze kwam buiten. Het zag er prachtig uit. Een bos, dat was waar ze zich nu in bevond. Een groot, dicht bos, met hoge bomen, groene struiken en een groot, breed pad. Ze had dit eerder gezien, maar wanneer? Ze wist haar eigen naam niet eens, hoe zou ze zoiets onnuttigs als een bos wel kunnen onthouden? Het boeide haar niet eens meer, en ze liep door, over het pad. Ze zag een klein hertje, dat het pad overstak, naar haar moeder, die al aan de overkant was. Het was prachtig om te zien, maar toch had ze het gevoel dat er was mis was. Wat, dat wist ze niet. Maar daar zal ze snel achterkomen......
Stukje geschreven door: Zoë, AgainANewAccount
YOU ARE READING
Z I J ~ Dutch
General FictionIk heb nog geen goede beschrijving voor dit boek, maar het is geschreven vanuit een 3de perspectief en ik schrijf dit boek met m'n beste vriendin Daniquedus veel plezier met lezen!
