MERCY

A P R Į L - L E V E N S V E R H A A L

...LEER APRĮL KENNEN...

Ik ben Aprįl en ik werd geboren op 29 december in Zwolle. Twee jaar na mijn geboorte kreeg ik een broertje, Josh. Maar in de tijd van de zwangerschap ging het mis. Mijn vader vond een andere vrouw met wie hij verder wilde. Alle details zal ik jullie besparen.

Mijn moeder beviel van Josh en mijn vader ging bij zijn nieuwe vriendin wonen. Mijn moeder heeft er alles aangedaan om ons een goed leven te geven en daar ben ik haar heel erg dankbaar voor.

In 2004 verhuisde mijn moeder naar een ander huis om samen met mij en Josh een nieuw bestaan op te bouwen.

In 2007 werd mijn vader voor de derde keer vader, ik kreeg een halfzusje, Lativa. En in 2009 werd mijn halfbroertje Raîn geboren.

Mijn moeder vond in 2010 geluk in de liefde. Ze verhuisde in november 2011 daarom met ons en haar nieuwe vriend naar een nieuw huis om een nieuwe start te maken.

Eind 2014 ging het mis met mij. Mijn onzekerheidsniveau ging met een dalende lijn naar beneden. Ik veranderde en schaamde me voor mezelf, niet alleen voor mijn gedrag maar ook voor mijn eigen lichaam. Ik vond mezelf te dik.

Ik begon met snijden, snijden in mijn polsen om de pijn van het onzeker zijn even te vergeten. Na een tijdje wist ik mezelf over te halen om te stoppen. Begin 2016 werd mij 's ochtends vertelt dat ik een afspraak had bij een psycholoog.

Ik kreeg die ochtend te horen wat de reden was van de scheiding. Ik was kapot en heb me de rest van de dag ziek gemeld op school. Hoe kon ik, na 12 jaar, die schok gaan verwerken.

Ik heb nooit de reden geweten en toen plotseling wist ik het. Vanaf die dag haatte ik mijn vader. Hij was degene die fout was geweest. Ik ben boos geweest, heel boos. Het was een boosheid die niet wegging en en eigenlijk met geen woord te beschrijven is. Het is een boosheid die tot op de dag van vandaag aanwezig is.

Maar het ging die tijd weer slechter met me en ik kon het maar geen plekje geven. Mijn moeder besloot dat het het beste was als ik naar een psycholoog zou gaan om te praten over mijn gevoelens en wat mij dwars zat. In eerste instantie wilde ik het helemaal niet omdat ik graag zelfstandig ben en het moeilijk vind om hulp te accepteren. Uiteindelijk heb ik een maand of twee rondgelopen bij een vrouwelijke psycholoog en heb haar verteld van mijn snijproblemen en dat ik weer vaker de neiging had om een mesje te pakken. Ze gaf me de tip dat als ik de drang weer had dat ik dan met een elastiekje tegen mijn pols moest schieten in plaats van te snijden. In het één na laatste gesprek had ik met mijn psycholoog afgesproken om mijn moeder enkele dingen te vertellen, het snijden en al mijn zelfmoord gedachtes. En dat deed ik.

Na het gesprek met de psycholoog ben ik naar huis gefietst en heb ik mijn moeder gezegd dat ik haar wat wilde vertellen.

Mijn moeder stond in de keuken. ''Mam, ik moet je iets zeggen maar beloof me dat je niet boos wordt'' ''Vertel maar''

En toen moest ik wel, ik kon niet meer terug.

''In de tijd dat ik me slecht voelde heb ik mezelf gesneden en vaak aan zelfmoord gedacht''

Het deed mijn moeder pijn en mij net zo goed, als tiener voelt het verschrikkelijk om zoiets tegen je eigen moeder te moeten zeggen, tegen degene die al jaren voor je zorgt, altijd voor je klaar staat maar niet van dit probleem af wist, hartverscheurend. Mijn moeder wilde direct mijn polsen zien en vroeg of ik er mee gestopt was. Ik stelde haar gerust dat ik er nu mee opgehouden ben maar dat de zelfmoord gedachtes nog wel door mijn hoofd spoken.

Het voelde voor mij niet als een opluchting, het voelde meer alsof ik weer gefaald had.
Ik wilde het voor mezelf houden en alle andere mensen hier niet mee belasten.

Ik heb weer gefaald.