● Sonsuzlukta Bir Gölge ●

Yağmur bardaktan boşalırcasına yağmasa bile,arabanızın üstüne taş büyüklüğünde yağmur taneleri düşmeye başladığında,kenara çekmek zordasınız demektir.

Araba silecekleriniz,kontrolden çıkmış bir şekilde bir o yana bir bu yana savruluyorsa,radyonuzdan kesik kesik cızırtılar yükseliyorsa ve hepsinden önemlisi ansızın yolda olup olmadığınızdan emin olamıyorsanız,kenara çekmek zorundasınız demektir.

Okula gereğinden fazla geç kalmışsanız-kimya sınavını unutmamak gerekir-ve altınızda iki bin model bir külüstür Volkswagen varsa kenara çekmek zorundasınız demektir.

Daha fazla dayanamayacağımı biliyordum.Bu yüzden köşedeki park alanına arabamı park ettim.Pek fazla seçeneğim yoktu,ben de bu yüzden şemsiyemi açıp tabanları yağlama işlemine geçtim.

Bugün yeterince zor bir gündü ve olanları annemin üzerine atabilirdim.Sabah geç uyanmıştı ve kahvaltı yapmaya çalışırken tavayı yerde bulmuştuk.Sabahları genelde uyanamazdı ve bu sabah ondan kahvaltıyı hazırlamasını istediğim için kendime kızıyordum.Babam öldüğünden beri bir çeşit bunalım geçiriyordu ve bazen biraz fazla abarttığı sonucuna varıyordum.Üzülmüyor değildim.Babamı seviyordum.Onu kaybettiğim zaman aynı şeyleri ben de yaşamıştım.Ama bu beş yıl önceydi.Bunu atlatmıştım.Fakat annem babamın gidişini kabullenmek için hiç çaba sarf etmiyordun.Beş yıl önce ne yaşadıysam her sabah annem sayesinde aynı sendroma geçiş yapıyorum.

Bulunduğum yer okula çok uzak değildi.Zaten yolun yarısını sileceklerim çalışmadan aşmayı başarmıştım.Diğer yarısını ise kimya öğretmenimin zalimliğini düşünerek nasıl bitirdiğimi anlamadan kendimi sınıf kapısının önünde buldum.Derin bir nefes aldım ve kapıyı çaldım.Yüzüme en üzgün tavrımı yerleştirdim.

''Bay Sardes.Ben,üzgünüm.Bu sabah ilaçlarımı almayı unutmuş olmalıyım.Tekrarı olmayacak efendim.''

İlaç mı?Ne tür bir yalan söylemiştim ben öyle?Aslında kırk yalanı art arda söyleyebilme yeteneğim vardı ama nedense o an aklıma başka bir yalan gelmedi.

''Bayan Moon.''diye seslendi Bay Sardes ben sırama yerleşirken.Gözlüklerinin üstünden beni süzdü.''İkinci seferde bu kadar şanslı olamayabilirsiniz.''Başımın üstünden mahcupluğumu belirten bir hareket yaptım.

Sıra arkadaşım-aynı zamanda okuldaki en iyi ve tek arkadaşım-Wendy beni dürttü.

''Nerede kaldın?''

Sıraya tam olarak yerleştiğimde anca cevap verebilmiştim.
''Annemin klasik pazartesi sendromları.''Anladığını belirten derin bir iç çekti.
''İyi.''Bunun sonunda bir ama cümlesi gelecekti.''Ama sana kötü bir haberim var.Kimya sınavı iptal.Bu iyi bir haber olabilir ama daha kötüsü kimya eşlerimiz değişmek zorundaymış.Bay Sardes saçmalıkları.''

Boğazım düğümlendi.Hıçkırdım.Bir şeyi ne zaman garipsesem bu olurdu.''Bu da nereden çıktı böyle?''Wendy bana cevap veremeden Bay Sardes araya girdi.

''Millet acele edin ve hemen yerlerinizi değiştirin.Kaybedecek tek bir dakikamız bile yok.''Ellerini göğüs hizasında iki kez çırptı.

Sınıftan homurtular yükselmeye başladı.Bay Sardes'in aksine herkes kasıtlı bir yavaşlıkla hareket ediyordu.Ben olanları anlamaya çalışıyordum.Neden eşlerimiz değişmek zorundaydı ki?Ben Wendy ile yeterince mutluydum.Homurtuların yerini sızlanmalar ve kısık seste lanet okumalar aldı.Neyseki Bay Sardes bu tip şeylere özen gösteren biri değildi.

''Benim eşim kim?''Wendy'yi dürten ben oldum.Parmağı ile arka sırada oturan çocuğu işaret etti.

''Yeni transfer.Bol şans ahbap.''Çantasını tek hamlede çekti ve tek omzuna asıp ön sıralardan birine yerleşti.Olayı kavramaya çalışan ben,pek fazla zamanım olmadığını düşünerek,arka sırada oturan çocuğun yanına yerleştim.Oturmamla beraber burnuma ulaşan sigara kokusu anında midemi bulandırdı. Ben sigara kokusuna tahammül edemezdim ki napacaktım şimdi..