Psycho (Dutch translation)

Hoofdstuk 2

Dezelfde acties ondernemen in de hoop een ander resultaat te bekomen wordt gezien als krankzinnigeid, en Carissa was duidelijk krankzinnig aan het worden. Voor de rest van de week nadat ze de cinema had verlaten, bezoedelden beelden van de man haar gezichtsvermogen. Ze zou zweren dat ze zijn stem hoorde weergalmen ergens in de verte terwijl ze naar huis aan het stappen was, of de mop van krullend, bruin haar ergens zag uitsteken door een grote menigte terwijl ze drukke kruispunten overstak. Pogingen om zijn gezicht uit haar hoofd te duwen waren gemaakt, maar hij dreef nog steeds rond in haar onderbewustzijn. Het stoorde haar hoeveel elektriciteit hij onbewust langs haar rug had geschoten die nacht. Ze wou niet graviteren rond hem of zijn vuile woorden- ze wou alleen vergeten dat ze zulke smerige dingen over hun samen had gefantaseerd.

Het was een geluk dat het gewoon een fysiek verlangen was. Hoewel gehechtheid haar niet snel overmande, betekende dat nog niet dat verliefdheden konden uitgesloten worden door wil.

Vrijdag avond bevond zich onder haar nogmaals en Carissa vestigde zich op het naar het recreatie centrum te gaan voor een workout voor ze zou gaan slapen. Het was drukke week geweest in Le Troisième Ravier, het restaurant waar ze werkte. Het was gesitueerd recht in het hart van de stad en had reservaties opgesteld voor maanden. Sinds het geacht wordt als het populairste restaurant in California, Carissa was een van de top kritisch toegejuigde hoofd-koks.

Het was eigenaardig om iemand zo jong, zo een gezaghebbende rol te zien houden, zeker in een omgeving die perfectie vereiste. Ze was onverwurmbaar in de beste zijn. In het begin maakten ze haar belachelijk ophet zijn van een jonge vrouw. Ze begon te werken als sous chef op de jonge leeftijd van achttien, net afgestudeerd. Kookkunst was haar specialiteit, zelfs al in de middelbare school. De job had zichzelf aan haar gepresenteerd aangezien haar manager verwant was met haar vervreemde vader, wat sommige medewerkers vertoornde.

"Ze zal niet in staat zijn om bij te blijven!" Herinnerde ze zich een van hen klagen, "Ze zal gewoon iedereen afremmen!"

Maar terwijl de tijd verstreek realiseerden ze zich dat ze een waardevolle aanwinst was. Ze werkten naast haar, namen haar richting- ze was een artiest; elke beweging een veeg op een canvas, elk ingrediënt dat werd toegevoegd aan een gerecht was een stap dichter bij het voltooien van haar meesterwerk. Zij was de koningin van haar kasteel- niemand kon die titel van haar afnemen want zij was de enige vrouwelijke chef die goed genoeg was om bij te blijven. Ze was trots om te weten dat zij aan de top van haar spel stond.

Maar vandaag ging ze zich onderdompelen in verwennerij: zweten, dan een duik in het bubbelbad? Het was altijd haar favoriete manier om de dag te eindigen.

Na het omkleden in nauwsluitende shorts en een tanktop, begaf ze zich naar de gewichten kamer. Het recreatie centrum was onlangs herontworpen zodat de mensen die aan het fitnessen waren, een zicht hadden op de mensen die zich in het onderliggende zwembad bevonden. Het was een goede manier om de atleten te trachten een maandelijks lidmaatschap op het zwembad aan te laten kopen.

Ze startte met een stretch, ging dan naar de fietsen, die het verste gesitueerd waren van het panoramische venster van de gewichten kamer, en fietste tot haar benen als pudding voelde. Zweet liep langs haar voorhoofd en druppelde langs haar gezicht. Het was een zicht waar de meeste mensen van zouden wegkijken- een bezweete vrouw met wangen die de kleur van tomaten hadden- maar ze hield van het gevoel. Ze hield van haar prikkelende spieren, het smeken naar meer zuurstof, en het kloppen van haar hart tegen haar ribbenkast. Ze stapte tot voor de spiegels na het voltooien van haar fietsen en strechte opnieuw.

In tegenstelling tot de meesten, Carissa was niet bang om haar reflectie recht aan te staren- haar demonen waren gesmoord onder het gewicht van het narcisme in haar karakter.