Kocaman kahverengi göz bebekleri hayatın kahpeliklerinin verdiği yorgunluğu bakışlarında barındırıyordu.
Siyah saçları beyaz teniyle muhteşem uyum sağlıyordu.
Çoğunlukla gülmezdi. Sahte gülüşleriyle herkesi kandırmaya çalışırdı. Mutlu sananlar benim dışımdakiler. Ben onu tanırdım, yani öyle sanardım.
Çektiği otla, mutlu kafasını yaşardı. Onu birkaç kez görmüştüm öyle. Gülüyordu, yanağının iki yanındaki çukurlar, kırışan anlı, mor gözaltları...
Ön dişleri çarpıktı, sigaradan sararmıştı. Ama gülmeliydi, bir tek ona yakışırdı böylesine gülmek.
Sabah o uyurken kalkıp yüz hatlarını incelerdim, sanat eseri gibi, bir tablo gibiydi. Özeldi.
Bu özenle yaratılmış adamı kim üzebilmişti? Ben üzülmesine kıyamazken nasıl ağlatır, süründürürlerdi?
