Nieuw leven (1D Fanfic)

Hoofdstuk 1.

Hoiii!

Dit is de eerste keer dat ik een fanfic schrijf, en ik hoop dat je het leuk vind!

In het eerste hoofdstuk komt er nog helemaal geen 1D in voor. Dat komt later :)

Als je het hebt gelezen, zeg dan alsjeblieft even wat je er van vond :)

x Suzanne (@1DxTWEETS)

-----------------------------------------------------------------------------------------------

'The next group now, they're from Holland, make some noise for the Extremes!' Riep de stem van de omroeper op. Dat waren wij. Ik nam een grote hap lucht en trok m'n shirtje nog even recht. Dit was het moment. Nu moest het gebeuren. Ik liep het podium op, de spotlight scheen fel in mijn ogen. Ik hoorde de eerste tonen van de muziek.

Dit verhaal gaat over de 17-jarige Amy. Amy woont in Amsterdam, en heeft er alles voor over om het te maken in de danswereld. Of tenminste, dat denkt iedereen. Dat is namelijk wat haar ouders haar ouders willen dat ze doet. En Amy wilt ze niet teleurstellen. Elke dag doet ze haar best om de droom van haar ouders werkelijkheid te maken, hun kleine meisje als danseres. Haar ouders hadden zoveel geld in haar studie gestoken, dat Amy er wel in mee moest gaan. Ze waren zo fanatiek.

Ik hoorde de eerste tonen van de muziek. Het zweet stond op mijn voorhoofd. Dit mocht ik niet verknallen. Ik wist dat er veel belangrijke scouts in de zaal zaten, vanuit de hele wereld. Dit was dé kans om te laten zien wat ik kon. Ik had het gevoel dat iedereen op me lette. Ik wist dat we moesten beginnen, ik wist wat de danspasjes waren. Nu! Langzaam deed ik het eerste pasje, maar het was niet goed, compleet uit het ritme. Ik kon er neit inkomen, het lukte gewoon niet. Waarom op dit moment, waarom nu?

Amy herinnert het zich nog als de dag van gister. Ongeveer 4 maanden geleden was ze éen keer niet bij een dansles op komen dagen. Ze was er toen zó klaar mee. Haar vader was er achter gekomen. Hij zei dat hij nog nooit zo teleurgesteld was geweest, en dat hij alles had opgegeven zodat ze maar danseres kon wonen. Amy voelde zicht schuldig, en ging weer verder zoals altijd, met alle danslessen. Elke dag hetzelfde, elke dag dezelfde danspasjes herhalen en maar herhalen. En haar ouders werden als maar fanatieker en fanatieker. Vooral haar vader. Hij werd zelfs boos als ze haar arm niet genoeg uitstrekte. Het liefst zou ze gewoon als ieder anders tienermeisje willen zijn. Naar een normale school gaan, leuke vriendinnen maken, 's middags gezellig afspreken, en stappen in het weekend. Maar dat zouden haar ouders haar nooit laten doen, nooit.

Ze kon de reactie van het publiek niet zien, door de felle lichten. Rechtervoet, linkerarm, rondje, en lopen. Nog een klein stukje, dan was het klaar. Het zou niks worden, ze had het verknald. Draaien en lopen. Shit! Ik zette mijn voet net verkeerd neer, en zwikte door mijn enkel. Door lag ik dan, midden op het podium, vooraan, op de grond. Ik probeerde op te staan en gewoon verder te dansen, maar het liedje was al afgelopen. Struikelend met een zere enkel, liep ik het podium af. Ik had het officieel verknald.

Amy had één vriendin, en dat was dan ook haar beste vriendin. Britt kende ze van de school waar ze vroeger naartoe ging, toen ze nog in Amersfoort woonde. Ze konden altijd lachen samen.Wat hadden ze het samen moeilijk gehad toen Amy's vader vertelde dat ze naar Amsterdam zouden verhuizen, omdat Amy daar een betere opleiding kon krijgen. Amy wou veel liever in Amersfoort blijven, maar toen ze zag hoe opgewonden haar ouders waren, kon ze niets anders dan niks laten merken en gewoon meegaan naar Amsterdam. Ze had trouwens toch geen keuze gehad. Haar ouders deden het immers allemaal voor haar.

Achter het podium wou ik zou snel mogelijk weg, bang voor de reactie van mijn ouders, vooral mijn vader. Ik wist wat hij zou zeggen, ik wist dat hij boos zou zijn. Hij was naar Londen gekomen om mij te zien schitteren, niet om mij af te zien gaan. Ik kon niet weg, dat zou laf zijn. Ik liep door de gangen, geen idee waar ik was, zo'n doolhof was het hier van gangen met kleedkamers. Mijn enkel deed nog steeds heel erg veel pijn. Ik sloeg rechtsaf, en daar stond mijn vader. Ik stopte abrupt. Hij keek me aan. Zei niks. Ik wist wat hij dacht, en ik staarde naar de grond. 'Je hebt het verknald'. De woorden raakte me diep, en de tranen sprongen in mijn ogen. 'Mama en ik hebben zoveel moeite voor je gedaan, en nu, op hét moment gebeurt dit? Al die lessen, het verhuizen, je opleiding, het is allemaal voor niks geweest.' Hij begon harder te praten, het neigde naar schreeuwen toe. 'WE HEBBEN ALLES VOOR JE GEDAAN, EN JE DOET ONS DIT AAN?! HOE KUN JE LEVEN MET JEZELF?!' Ik hoorde dat er mensen achter ons stonden. En toen, het gebeurde in 1 seconde, en handafdruk vol in mijn gezicht. Ik kon het niet meer houden. Ik draaide me om, en sprintte weg. Weg van hier, weg van deze plek. Ik rende de deur uit, rende maar door, op zoek naar een nieuwe kans, op zoek naar een leven waarin ik zelf kon bepalen wat ik deed.

Hoofdstuk 2 komt in deze week, ik hoop dat je het leuk vond!

x Suus

@1DxTWEETS