Biarlah aku yang merajut kata itu
Pada senja yang tak lagi sama
Di setiap pertemuan yg telah jadi kenangan
Biarlah kupilih diksi dalam puisi itu
Pada petang yang tak lagi kelam
Di setiap rindu yg telah bersemayam
Biarlah doa yg membantuku tegar
Pada kesunyian sepertiga malam
Di setiap sujud hamba kepada Tuhan
