SÜNUHAT

TANITIM

Çocukken hepimiz düşmüşüzdür. Ama çoğumuz geri kalkabilmişizdir. Kimimiz kendi başına. Kimi anne, babasının yardımıyla. Bilmiyorum. Bir şekilde kalkmışızdır işte.

Ama aramızda birileri var ki; onlar yere düşmediler. Direk çukura itildilerr. Kurtuldu kimisi. Ama o bahsettiğimiz bazıları çıkmak için çaba bile sarf etmediler. Onlar, o çukurda mutlulardı çünkü. Orada yaşadılar, orada nefes aldılar ve orada büyüdüler.

Bende o küçük çocuklardan birisiydim. Etrafımdaa kimse yoktu ve çıksamda yine yalnız kalacaktım. Zarar görmemek adına çukurda kaldım.

Ben Elisa.

O çukurda yalınızlığı seçen kız.

Yalnızlık çoğu insana göre değişir. Kimi çok ister arkadaş edinmeyi ama bulamaz. Kiminin bir kere paçası tutuşmuştur. Tekrar cesaret edemez. Dünyada çok çeşit insan vardır. Her birinin düşünce ve yaşam şekli çok farklı ve karmaşık.

Mesela ben, etrafımda o kadar insan olmasına rağmen yalnızken mutluyum.

Bir ailem vardı elbet. Ama işte vardı. Çocuk terimiyle iki 'kötü' adam aldı benden onları. Babam gitti. Zaten soğuk olan şu dünyada kollarını üzerimden çekip yalnız bıraktı. Sanırım oda benim hatamdı.

Ama annem vardı. Penceremden içeri giren bir güneş misali içimi ısıtan annem. O bana yeterdi. O benimle olsa mutlu olurdum ki ben. Başka bir şeye ihtiyacım yoktu. Ama ben yine tek başıma kaldım. O da gitti. O da bıraktı beni. Hayır hayır, burada ban hatalı değildim. Giden oydu. Önce panjurları çekti. Sonra kapıyı kapattı.

Ama dediğim gibi, yalnızlığı seviyorum ben. O çukurda, kendimle  baş başa sakin ve sessiz bir hayatım var. Kim yalnız olduğu için üzülür ki? Ben üzülmüyorum. O çukurda yalnız olduğum için mutluyum.

Ah! Pardon.

Mutluydum...

...