ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΜΟΥ , ΜΗΝ ΜΕ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΙΣ

Άτιτλο κεφάλαιο 2

Δυο χρονια πριν...

«Εμιλυ , κοριτσι μου , εισαι σπανιο πλασμα , οποτε θες να ρχεσαι να μας βλεπεις . Θα μας λειψεις , εισαι μελος της οικογενειας μας και θελουμε το καλυτερο για σενα ... Ο,τι χρειαστεις , μην διστασεις .» , της ειπε η διευθυντρια της και η Εμιλυ ετρεξε στην ζεστη αγκαλια της . Στο ορφανοτροφειο μπορει να περασε δυσκολα , ιδιως στην αρχη , αλλα οι ομορφες στιγμες που εζησε διπλα σ αυτους που την αγαπησαν και εδωσαν και την ψυχη τους , για να ναι καλα εκεινη και όλα τα παιδια , δεν συγκρινονται με καμια δυσκολια . Δημιουργησε πραγματικες φιλιες , που δεν ειχε σκοπο να διακοψει με αυτές , συγκεκριμενα ειχε τρεις φιλες και έναν φιλο και ηταν δεμενοι σαν αδερφια , που δεν ειχε ποτε . Την οικογενεια της δεν προλαβε να την ζησει ,αφου την αφησαν από μικρη ηλικια στο ορφανοτροφειο , δεν τους κρατουσε κακια , παντα πιστευε ότι την φυλαγε και την προστατευε . Κάθε βραδυ , ανοιγε την κουρτινουλα στο δωματιο , που βρισκοταν μαζι με τις φιλες της και κοιταζε τα αστερια , εκανε παντα την προσευχη της και επειτα την ευχουλα της και ξαπλωνε με ένα χαμογελο στα χειλη της .

« Και γω σας νιωθω σαν οικογενεια , θα μου λειψετε , ολοι σας , με λατρεψατε σαν οικογενεια , με αγαπησατε σαν να ειμαι κορη σας , μου δωσατε την ψυχη σας , διχως δισταγμο , το λιγοτερο που μπορω να κανω είναι να σας ευχαριστησω . Ξερω , ότι θα τα βρω λιγο δυσκολα , στην αρχη , αλλα θα προσπαθησω , όπως με μαθατε , τοσα χρονια . Παντα μου λεγατε - Προσπαθησε και αν χασεις , συνεχισε , δειξε θαρρος και συνεχισε , να ακους την καρδια σου και θα τα καταφερεις , ακομα και αν δεν φτασεις στο στοχο σου , τουλαχιστον θα ξερεις ότι τον πλησιασες , γιατι κοριτσι μου , ακομα και η προσπαθεια είναι στοχος - .

Εκεινη σηκωθηκε από την καρεκλα της και της εδωσε μια τεραστια αγκαλια « Αχ κοριτσι μου . Σου αξιζουν τα καλυτερα και θα τα χεις . Για τα πρωτα ξεκινηματα σου , σου χουμε δημιουργησει λογαριασμο και σου χουμε βαλει καποια χρηματα και πρωτου πεις κατι , αφου μας αγαπας , θα τα δεχτεις , είναι το λιγοτερο που μπορουμε να κανουμε για σενα» .

Η Εμιλυ την αγκαλιασε , ακομα πιο δυνατα , σαν να ηταν μητερα της . Υστερα , με λυπη στην καρδια της , προχωρησε και στους αλλους διαδρομους για να χαιρετησει τα υπολοιπα παιδια , τελευταιους αφησε τους φιλους της . Την κοιταξαν και με δακρυα στα ματια , ετρεξαν να την κανουν μια ομαδικη , τρυφερη αγκαλια , τοσο δυνατη στιγμη , ηταν η οικογενεια της , θα δινε την ζωη της , για κεινους . « Θα μου λειψετε , θα ξαναβρεθουμε , λιγο εμεινε , σας περιμενω να με βρειτε , αλλα μεχρι τοτε θα ρχομαι , οποτε μπορω να σας βλεπω , Σας αγαπαω , να ξερατε ποσο» .