●••Καρμα••●

● Chapter one ●

Έβρεχε. Έβρεχε τόσο που αναγκάστηκαν να μείνουν ατελείωτες ώρες μαζί μέχρι η καταιγίδα να καταλαγιάσει. Έμειναν μαζί τόσο ώστε όλες οι αναμνήσεις για τα όσα είχαν περάσει μαζί επανήλθαν στην μνήμη και των δύο παρά το γεγονός ότι είχαν προσπαθήσει πολύ για να τα ξεχάσουν ή έστω να τα «αφήσουν» σε μια άκρη του μυαλού τους για αρκετό καιρό. Το φως των κεριών που τρεμόπαιζε λόγω του αέρα κατάφερνε να δείξει με κάθε λεπτομέρεια το πρόσωπο της Νικόλ αλλά και την αμηχανία που ένιωθε και μόνο στην σκέψη ότι βρίσκονταν στο ίδιο δωμάτιο με τον Άλεξ .

Ανάμεσα στις διάφορες αναμνήσεις που περνούσαν από το μυαλό της, μία σκέψη κυριαρχούσε και ερχόταν κάθε λίγο και λιγάκι να διακόψει τον ειρμό της και να της θυμίσει πως πρέπει να βρει τρόπο να φύγει πριν ξημερώσει και οι δικοί της άνθρωποι καταλάβουν την απουσία της . Ο Άλεξ της πρόσφερε ένα ποτό. Ένα ποτό που ήξερε ότι της άρεσε να πίνει όταν καθόντουσαν μπροστά στο τζάκι τις χειμωνιάτικες μέρες. Η καταιγίδα δεν σταματούσε και οι παλιές συζητήσεις άρχισαν μεταξύ τους, στην αρχή με αμηχανία και στην συνέχεια με την οικειότητα που πάντα υπήρχε μεταξύ αυτών των δύο. Ξεκίνησαν με το πόσο έχει αλλάξει η ζωή τους από τότε που απομακρύνθηκαν και κατέληξαν να θυμούνται μαζί τα παλιά γελώντας και αναπολώντας στιγμές που είχαν περάσει μαζί και τους είχαν χαραχθεί βαθιά στην μνήμη.

Η καταιγίδα σταμάτησε, ο ήλιος ανέτειλε και χωρίς να το καταλάβουν είχαν αποκοιμηθεί ο ένας στην αγκαλιά του άλλου δίπλα στο σβησμένο τζάκι, στον καναπέ του Άλεξ που μεταβίας χωρούσαν να βολευτούν. Ο ήχος ενός μηνύματος στο κινητό της Νικόλ την έκανε να πεταχτεί από τον καναπέ πανικόβλητη και γεμάτη τύψεις που δεν κατάφερε να κρατηθεί ξύπνια ώσπου η βροχή να κοπιάσει. Ο Άλεξ γύρισε πλευρό κι το πρόσωπο του φωτίζονταν από τις πρώτες ηλιαχτίδες που ξεπρόβαλαν στον ουρανό. Η Νικόλ μάζεψε τα πράγματα της πήρε την τσάντα της και προσπαθώντας να κάνει απόλυτη ησυχία έφυγε από το σπίτι του Άλεξ χωρίς να τον ξυπνήσει.