Sam and Lanie story

Si Sam at Lanie. Magkaklase. Magkababata. Magkaibigan. Magkalaguyo.

Si Lanie, 25. asawa ni Richard na isang OFW sa Qatar. Ilang buwang pa lang kasal ang dalawa nang matanggap si Richard bilang engineer sa isang itinatayong casino sa disyerto sa Qatar. Bagamat isang taon pa lang sa propesyon si Richard ay nagbakasakali pa rin itong mag-apply. At sinuwerte namang natanggap ito sa isa mga ahensiyang inaplayan. Ibinalita ito ni Richard pero sa halip na matuwa si Lanie ay nagkaroon ng pagtatalo ang mag-asawa.

“Bakit pa kasi aalis ka sweetheart? Maganda naman ang trabaho mo dito sa Makati…” paghihimutok ni Lane.

“Honey, maayos nga ang sweldo ko rito pero ang tatlong buwang sweldo ko rito ay kikitain ko sa Qatar ng isang buwan lang. Mabilis akong makakaipon para sa atin at sa magiging anak natin…”

“Makakaipon ka nga para sa pamilya pero di mo naman ako mabigyan ng anak,” paismid na sagot ni Lane.

“Honey, please. Pagbigyan mo ako ng isang taon. Once I return, ang panahon ko at atensyon — I’ll give it to you 100 percent,” ani Richard, sabay yakap sa misis niya.

“Pero…paano kung hanap-hanapin ko ito…” lambing na bulong ni Lane sabay harap at himas sa bumubukol na harapan ng mister niya.

“I can buy you “toys” while we do it on skype. It may not be the best thing right now but…that’s all I can do in the meantime baby.”

“Naku huwag na…eto naman si honey, nagbibiro lang naman ako. Makita lang kita sa skype ok na ako. Kung ikaw nga kakayanin mo, ako pa?” paniniguro ni Lanie.

“Let’s see baby. Malay mo, pwede doon? Alam mo namang hahanap-hanapin ko din iyan…hmmmm…stress reliever din ito sa akin.”

Hindi na kumibo si Lane na nagsimulang mapaungol dahil naging abala na si Richard na nasa likod niya sa paghimas sa namamasang hiwa niya at paglapirot sa kaliwang utong niya habang papasok sila sa kuwarto.

At dumating ang araw na sumakay na si Richard ng eroplano bound for Qatar.

Lumipas ang linggo and Lanie was able to withstand Richard’s absence in bed. But for how long? Naiinis nga lang siya sa sarili kung bakit kailangan pang umalis agad ng mister niya nang hindi man lang siya binuntis para kahit paano ay matuon ang atensyon niya sa ibang bagay.

Pinili ni Lanie na maging active sa community work sa kanilang subdivision. Ito na lang ang tanging paraan niya para mabawasan ang pangungulila niya kay Richard habang wala ito.

Nagkaroon ng isang week-long outreach program ang kanilang homeowners association na mag-donate ng mga used clothes para sa mga nasalanta ng bagyong Ruby sa Leyte. Last day na ng pagbigay ng donation kaya dagsa ang mga nagdo-donate sa clubhouse. Volunteer si Lanie sa araw na iyon kaya nakatoka siya ngayong tumanggap ng mga donations. Abala siya sa pag-aayos ng mga plastic bags nang may narinig siyang isang pamilyar na boses.

“Lanie? Ikaw ba yan?!!”

“H-huh, S-Sam? Sam, ikaw nga! Uyyy, ikaw nga! Anong ginagawa mo rito?” tuwang sagot ni Lanie.

“Mag-iisang taon na akong nakatira rito, dito kami nakakuha ng bahay ni misis, sa phase 10 kami, ikaw?”

“Talaga? Naku sa lawak kasi ng subdivision na ito talagang hindi agad tayo magkikita, sa phase 2 naman kami nakatira ni mister.”

“Ganoon ba, kumusta ka na,anong balita sa iyo?” tanong ni Lanie.

“Eto, pagkatapos nating mag-gradweyt ng hayskul, nag-aral ako ng automotive. Nang maka-graduate ay tinanggap naman sa isang car plant sa Laguna. Manager ako ngayon ako dun. Doon ko din nakilala si misis pero isang taon lang siyang nagtrabaho dahil nag-apply siya sa isang agency at nakuha siyang hotel manager sa Qatar and she’s been there for three years, umuuwi yearly. Teka, gusto mo bumili ng kotse? Kuha ka sa akin ha? Bibigyan kita ng malaking discount hehehe…”.