The Hunger Games: Short-stories

Annie's ondergang

Lieve Finnick,

Ik mis je zo verschrikkelijk erg. Ik denk ieder moment van de dag aan jou en Max. Elke keer als ik mijn ogen dichtdoe, zie ik jullie voor me. De doktoren konden niks meer voor hem doen. De navelstreng zat te strak om zijn nek heen gewikkeld en hij is gestikt. Dagenlang heb ik voor mezelf uitgestaard, niet wetend wat ik moest doen. Max was het enige dat ik nog van je had. En nu ben ik ook hem kwijt. Ik hoop dat hij daar boven is, in jouw armen. Ik hoop dat jullie gelukkig zijn. Lieverd, ik mis je zo erg dat het overal pijn doet. Ik kan dit niet meer aan. Je bent mijn eerste en enige liefde. Waarom verwacht iedereen van me dat ik nog door kan gaan? Dat kan ik niet. Mijn leven is niks meer waard zonder jou en Max. Ik zie ’s nachts elke keer weer voor me hoe die mutilanten je uit elkaar getrokken hebben. Het spijt me, ik weet dat je niet gewild had dat ik het zou weten, maar ik heb het Katniss gesmeekt. Ik moest weten hoe je.. hoe je dood bent gegaan. Lieverd, ik heb echt geprobeerd om verder te gaan met mijn leven, écht, omdat ik weet dat je dat zou willen. Je zou willen dat ik gelukkig ben. Maar hoe kun je nou denken dat ik óóit nog gelukkig zou kunnen worden zonder jou?! Elke dag verzamelde ik de kracht om door te gaan, voor Max. Maar nu ook hij voor altijd weg zal zijn, vraag ik mezelf af wat het nog voor zin heeft. Jullie zijn dood, ik kan jullie nooit meer zien. En elke dag leef ik in een hel, zonder jullie. Ik zweer je dat mijn hart alleen nog pompt omdat ik adem haal, en ik haal alleen nog maar adem omdat.. waarom? Waarom adem ik nog? Waarom kan ik niet gewoon bij jullie zijn?! Ik voel de nood om naar je toe te komen. Elke dag wordt het verlangen naar jullie groter. Ik kan het doen. Ik wil het doen. Wat moet ik toch zonder jullie?! Ik voel constant steken in mijn hart, het houdt maar niet op. Het verslindt me van binnenuit. Het verstikt me. Ik kan niet gelukkig zijn zonder jou. Ik wíl niet gelukkig zijn zonder jou.

Finnick, ik kom eraan. Wacht alsjeblieft op me met Max in je armen. Ik zou niks liever willen. Ik zie je straks.

Liefs, jouw Annie.


Met bibberende handen vouw ik het briefje op. Ik verzegel het met een kus en leg het terug op tafel. Mijn hart bonst onregelmatig en pijnvol. Mijn benen lopen naar de kast. Mijn trillende handen maken de la open en halen het mes eruit. Ik draai het mes om in mijn handen. Dan begin ik te gillen. Ik gooi het mes naar de porseleinen vaas, die in duizenden stukjes glas breekt. Ik val op de grond en druk mijn handen voor mijn oren. Ik druk zo hard dat het pijn doet. Met moeite sleep ik mezelf overeind. Zodra ik op mijn benen sta, ren ik. Ik ren en ren en ren, weg van dit huis, weg van alles. Als ik stop met rennen, merk ik dat ik bij de zee ben. ‘Finnick!’ schreeuw ik zo hard als ik kan. Ik ga op de stenen rand staan. ‘Ik kom eraan!’ Door de storm stroomt het water al over de rand heen en maakt het mijn blote voeten nat. ‘Ik kom eraan! Wacht op me!’

Dit is precies hoe ik de Spelen heb gewonnen, door het water. Ik was de beste zwemmer en daardoor heb ik gewonnen. En dat is ook precies hoe ik mijn Spelen af ga sluiten. Met water. Ik leg mijn handen op mijn schreeuwende hart. Het verlangen wordt steeds groter. ‘Liefje,’ fluister ik. Ik steek één hand uit naar het water. ‘Ik kom eraan.’ Dan stap ik over de rand heen. Ik zweef, ik zweef! Het gevoel is zo overweldigend, dat ik begin te lachen. Het lachen houdt op als ik onder water kom. Mijn lichaam gaat automatisch weer naar boven en voor ik het weet krijg ik weer lucht binnen. ‘Nee!’ schreeuw ik boos. ‘Nee!’ Zonder adem te halen, ga ik weer onder water en zwem ik naar de bodem toe. Alles in mij doet pijn. Alles in mij schreeuwt. Mijn longen en hersenen willen lucht. Maar ik dwing mezelf om hier beneden te blijven. Een stekende pijn dringt zich binnen in mij. De pijn wordt alsmaar heviger en even heb ik het gevoel dat ik uit elkaar scheur, maar dan wordt de pijn plotseling minder. Het water dringt zich binnen in mijn lichaam en het verdooft de pijn. Ik voel dat ik langzaam omhoog begin te drijven, maar ik weet dat het geen zin meer heeft. De Spelen zijn afgelopen, en ik heb wederom gewonnen. Alles wordt zwart en ik zie niks meer.

Ik loop, nee, ik ren door de witte tunnel heen, om zo snel mogelijk bij het einde te komen. En als ik aan het einde kom, zie ik ze staan. Hij is nog mooier dan ik hem ooit heb gezien. ‘Welkom terug, liefje,’ fluistert hij. In één arm heeft hij Max vast en zijn andere arm steekt hij naar me uit. Ik twijfel niet en laat me in zijn armen storten. ‘Het spijt me, mijn liefste. Ik zal je nooit meer verlaten.’ Finnick drukt een kus op mijn lippen en ik weet dat ik de juiste keuze gemaakt heb. Hij buigt zijn hoofd en drukt zijn lippen tegen mijn oor.

‘Ik hou van je.’

Dit is dus hoe geluk voelt.

-
Ik heb de naam 'Max' voor het kind gebruikt, omdat ik nergens kon vinden hoe hun kind nou heette? En omdat 'Max' een beetje op 'Mags' lijkt qua Engelse uitspraak, en ik wilde Mags wat credits geven! :) 

Oh, en ik wéét dat dit niet gebeurd is. Ik weet dat ze gewoon bevallen is van haar kind, maar ik zat te denken en ik dacht: Wat nou als dat niet zo was? En toen is dit idee gekomen.

Opgedragen aan Kaoutar, of ze het nou leuk vindt of niet, omdat ze de eerste is die dit stukje heeft mogen lezen. :)