Ready

6.I can see the fear in her eyes

Διασχίζω τον διάδρομο για να πάω στο δωμάτιό μου και τότε βλέπω στο πάτωμα πεσμένο ένα κορίτσι με καστανά μαλλιά και μελί μάτια .Δεν είναι αναίσθητη , όμως δεν θα έλεγα πως είναι και σε καλή κατάσταση.Δάκρυα τρέχουν από τα μάτια της και το πρόσωπο της είναι αρκετά χλωμό και όχι επειδή έτσι είναι το φυσικό του , αλλά επειδή έχει αναστατωθεί από κάτι.
Εγώ την πλησιάζω για να την βοηθήσω , εκείνη όμως πηγαίνει προς τα πίσω τρομαγμένη , μα για ποιο λόγο ;
-Είσαι καλά;Την ρωτάω και πηγαίνω πιο κοντά της .Αυτή συνεχίζει να με κοιτάζει τρομαγμένη , χωρίς να μου απαντάει.
-Εεμμ είναι όλα εντάξει;Την ξαναρωτάω με την ελπίδα πως αυτή την φορά θα μου μιλήςει.Περιμένω μέχρι που ακούω την φωή της να βγαίνει σιγανά από το στόμα της.
-Δεν ...δεν έχω ιδέα τι έγινε μόλις τώρα.Λέει κοιτάζοντάς με με το ίδιο ύφος που είχε και πριν και τα δάκρυα κυλούν από τα μάτια της στα μάγουλα της .
-Τι έγινε δηλάδη;Την ρωτάω μπερδεμένη ,αφού δεν καταλαβαίνω γιατί ακριβώς πράγμα μου μιλάει.
-Άσ'το καλύτερα...είμαι μια χαρά .Λέει και σκουπίζει τα μάτια προσποιούμενη πως όλα είναι μια χαρά .
-Είσαι σίγουρη;Την ρωτάω χωρίς να θέλω να την πιέσω να μου πει.
-Ναι...ναι.Λέει και σηκώνεται βιαστικά, καθώς το βλέμμα της είναι σαν να ελέγχει τρομαγμένη κάτι στο τέλος του διαδρόμου από την πλευρά μου.
Πριν προλάβω να της πω τίποτα φεύγει γρήγορα από εδώ .Τι ήταν πάλι αυτό;
Ύστερα πηγαίνω στο δωμάτιό μου και ξαπλώνω στο κραβάτι μου.Πολλές σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου , όπως γιατί αυτή η κοπέλα ήταν σε αυτή την κατάσταση;Σίγουρα δεν ήταν στενοχωρημένη , μπορούσα να διακρίνω τον φόβο στα μάτια της , στον τρόπο που μιλούσε.
Τις σκέψεις μου διακόπτει το χτύπημα της πόρτας και εγώ σηκώνομαι για να πάω να ανοίξω.
Μπροστά μου βλέπω την Βάιολετ , η οποία με χαιρετάει και μπαίνει μέσα .Με κοιτάζει σαν να θέλει να μου πεί κάτι.Τότε κάθεται σε μία καρέκλα που υπάρχει δίπλα στο κρεβάτι μου και παίρνει μια ανάσα πριν ξεκινήσει να μιλάει.
-Μάντεψε τι έγινε...Μου λέει και φαίνεται τσαντισμένη από τον τρόπο που μιλάει;
-Τι έγινε;Την ρωτάω , αφού δεν έχω ιδέα τι θέλει να μου πει.
-Τσακώθηκα με τον Τζέικ.
-Γιατί;Ήσασταν μια χαρά , σωστά;
-Ναι , όπως είπες είματαν , τώρα δεν είμαστε.Τον έπιασα να μιλάει με αυτήν μια άλλη κοπελίτσα...
-Εε και ; Μην είσαι τόσο ζηλιάρα , απλά μιλούσαν.
-Ναι , όμως δεν με άφησες να τελειώσω.
-Ωραία, για λέγε.
-Στην αρχή μιλούσε με αυτή και μετά της έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο.
-Μήπως τον έχεις παρεξηγήσει;Μπορεί να ήταν ένα απλό φιλάκι πιυ να μην σημαίνει τίποτα απολύτος για εκείνον.
-Μην προσπαθείς να τον δικαιολογήσεις , είναι ηλίθιος.
-Καλά , εσένα τι σου είπε;
-Μου είπε πως δεν τρέχει τίποτα ανάμεσα σε εκείνον και την κοπέλα , αλλά δεν του έχω και πολλή εμπιστοσύνη.
-Λοιπόν , εγώ θα πάω στην καφετέρεια να πάρω κάτι να φάω .Της λέω μήπως καταφέρα και την αποφύγω , διότι ξέρω πως θα με πρήξει.
-Ωραία θα έρθω κι εγώ μαζί σου .
...
Σε όλη την διαδρομή δεν έχει σταματήσει να μιλάει , μόνη της τα ακούει και μόνη της απαντάει σε αυτά που λέει.Έχει αρχίσει και με πονάει το κεφάλι μου.
Στην καφετέρεια βρίσκουμε την Κλόη και την Σάρα και καθόμαστε μαζί τους για λίγο και εγώ μετά φεύγω.
Καθώς ανεβαίνω τα σκαλιά , σκοντάφτω σε ένα σκαλοπάτι που είναι κάπως πιο ψηλό από τα άλλα , με αποτέλεσμα να πέσω κάτω.
Τότε ακούω μια γνώριμη φωνή από λίγο πιο μπροστά μου .
-Είσαι καλά;Με ρωτάει ο Άνταμ και δίνει το χέρι του για να με βοηθήσει να σηκωθώ.
-Καλά είμαι ...μπορείς όμως να μου εξηγήσεις πως γίνεται να σε συναντώ πάντα μπροστά μου;Τον ρωτάω και εκείνος σηκώνει τους όμους του και γελάει.
Καθώς προχωράμε προς τα δωματιά μας , τα φώτα αρχίζουν να αναβοσβήνουν και μετά από λίγο σβήνουν εντελώς.
Με μεγάλη δυσκολία μπορούσαμε να καταλάβουμε που πηγαίνουμε , εφόσον στον χώρο κυριαρχούσε το σκοτάδι.
Ξαφνικά άρχισαν να ακούγονται κάτι ήχοι , οι οποίοι σιγά σιγά δυνάμωναν όλο και περισσότερο...