SİYAH'IN KIZI (MAVİ)

= TANITIM=

...Hayat...Siyah... Geçmiş...
Kime hayat zordur?... Kadere mi?... Yoksa insanlara mı?...

Hayat herkese zordur.... Evet kaderede zordur. Peki... Hayatı yaşayabilmek?... Ben yaşayamadım, sanırım yaşayamayacağımda....

Adım Mavi... Mavi KADEROĞLU... Namı diğer SİYAH'IN KIZI... Babam ben 7 yaşındayken öldü... Babam ölünce annem beni yetimhaneye verdi, daha doğrusu vermek zorunda kaldı. Paramız yok muydu?.. Vardı hatta zengin bile sayılabilirdik ama annem sırf anneannem yüzünden beni yetimhaneye verdi. 3 sene boyunca tam 6 tane yetimhane degiştirdim... Yaramazdım.... Çok kavga ederdim... Taki annem beni yetimhaneden alana dek hiç konuşmamıştım.... Sadece kavga etmiştim ve bu 3 sene boyunca hiç okula gitmemiştim. Bir gün annem beni yetimhanenin tatil gününde almaya geldi.

- Kızım seni yeni babanla yani üvey babanla tanıştırmaya götüreceğim. Dedi. Biliyordum annemin evlenme sebebini... Benim hayatımı düzene sokmak için evleniyordu....

- Anne hayır, ben gitmeyeceğim ve sende evlenmeyeceksin!... Ben babama söz verdim... Dedim.

- Mavi... Kızım büyüyünce beni anlayacaksın. Dedi. Daha fazla itiraz etmemiştim. 9 yaşındaydım. Çocuk aklı işte. İnkar etmek yerine kafamı sallamıştım... Annem saçlarımı okşayıp beni bir arabaya bindirdi. Bizim de arabamız vardı ama bu araba bizim değildi....

Birkaç dakika sonra araba durmuştu. Annen beni kucağına aldı ve arabadan indi. Etrafa baktığımda kocaman bir ev vardı ve annem oraya doğru gidiyordu... Bahçede bir sürü siyah giyinmiş adam vardı.... Korkmuştum. Zaten ilk defa o gün korkmuştum ve bir daha korkmamıştim. Evin kapısına gelince kucağından indirip, zile bastı.

Birkaç dakika sonra kapıyı yaşlı ama bir o kadar da tatlı bir kadın açtı. Anneme ve bana bakıp;

- Buyrun Hira Hanım, Burak Bey' de sizi bekliyordu. Dedi ve bizi içeri aldı. Biz kadını takip ederken etrafa bakıyordum. Normal bir evde kat be kat büyüktü. Evi incelemeyi bırakıp annemi takip etmeye başladım....

- Buyrun. Dedi tatlı kadın. Büyük bir odaya gelmiştik. Annem bir adama sarıldı. Şok olmuştum. Sanırım bu adam üvey babam dı.... Adam annemden ayrılıp daha yeni fark ettiğim abiler ve ablaya bakıp;

- Çocuklar bu Mavi.... Kardeşiniz. Dedi. Çocuklara baktığımda bana kötü kötü bakıyorlardı. Bir abi;

- Baba bu bizim kardeşimiz değil öyle değil mi? Dedi ve abiyle ablaya döndü. Onlarda kafa salladı.

Daha fazla duramazdım. Koştum.... Çıkış kapısına gelince kapıyı açtım ve çıktım.... Ben dışarı çıkınca siyah giyinmiş adamlar dışarı çıkmama izin vermedi. Bende yere oturdum ve annemi beklemeye başladım. Ağlamazdım ben... Ağlayamazdim... Söz vermiştim babama...

Birkaç dakika sonra evin kapısı açıldı ve annem arkasından o adam çıktı. Annem ağlıyordu. Adam annemin elini tuttu ve kendine çevirdi. Sonra annemin göz yaşlarını sildi ve;

- Üzülme zamanla alışacaklardır. Dedi. Annem adama gülümsedi... Babam öldüğünden beri gülüşünu unuttuğum annem gülümsedi... Adam bana elini uzatıp;

- Merhaba... Mavi artık burası sizinde eviniz. Dedi. Elini sıkmadım. Sıkamazdım. Zaten o adama BABA da demeyecektim. Ama bunu annem için yapmalıydim. Tüm gücümü topladım ve;

- Merhaba... Dedim. Adam sevinmiş olacak ki yere diz çöküp kucağını açtı. İlk önce anneme baktım. Bana ' hadi ' dercesine kafasını salladı. Ama sarılamazdım. Bir iki adım geri çekildim. Adam üzülmüştü. Ama ayağa kalkıp anneme ;

- Yarın Maviyi oradan kurtaracağız dedi ve annemin ellerinden tutup içeriye girdi. Bende onları takip edip içeri girdim...

#SİYAH'IN KIZI#