Alışılmadık. / j.b

1. BÖLÜM (Justin'de Kim?)

Hayatını, bütün gün boyunca bilgisayar başında geçirip boşa harcayan insanlar var. Sanırım bende bunlardan biriydim.. bir zamanlar.
Yaklaşık 4 sene önce uzun zamandır ilk kez başımı bilgisayrdan kaldırmıştım. Ne bir arkadaşım ne bir sosyal çevrem vardı. Tek sahip olduğum şey kocaman 1 ev ve bilgisayarımdı. Ailem çok fazla sorunluydu. Ya beni bakıcıya bırakırlar ya da abim dave bana bakardı. Hep sevgisiz büyüdüm. Abim dave bana ne kadar şefkat göstersede inanın bana ne bir annenin ne de bir babanın yerini tutamıyor.
Bilgisayarımın başından ayrılıp alt kata indim. Bir kaç basamak kalmıştıki ani bağırış sesiyle duraksadım.
Annem ve babamı ilk kez bu kadar seviseyiz bir şekilde kavga ederken görmüştüm.
Annem babama doğru yaklaşıp göğsüne vuruyor bir yandan da ağlayarak,
"Bunu nasıl yaparsın? Ha? Nasıl yaparsın? Neden sakladın lanet olsıca pislik?" diyordu.

Babamsa tavırlarıyla tamamiyle umursamaz biçimde ayakta duruyor, buruk gülümsemeyle anneme bakıyordu. Gözlerinde ki bu ifadeyi daha önce hiç görmemiştim. Sonu hiçte iyi bitmiycek gibi gözüküyordu.

Bu aile parçalansa bile umrumda değildi. Ne annem ne de babam. Tek umursadığım dave di.

Basamaklardan geri çıkıp odama çekildim. Kimseyi düşünemiycek kadar yorgun ve duygusuz hissediyordum artık.
Bu arada ben broken, berbat ve bir o kadar da gereksiz hayatıma hoşgeldiniz..

Teksas'dan las vegas'a taşınıyorduk. Annem o kavgadan sonra her gün evde ruh gibi bir yüz ifadesiyle gelip etrafta geziniyordu. Gördüğü şey onu ciddi anlamda şoka uğratmıştı. Daha fazla bu şekilde olmasına dayanamayıp araya girip, ayrılmalarını sağladım.
Annem, babamın birini öldürdüğünü gördüğünü söylemişti.
O gün dave ve ben dip dibe oturuyorduk. Annem bunu söyledikten sonra dave de hiçbir mimik ifadesi oluşmamıştı. Herşeyin farkındaydı o da. Tıpkı benim gibi.
Babam, tam bir pislik. Insları öldürür, gizli işlere burnunu sokardı.
Sanırım bizde onun yolundan ilerliyoruz.
Las vegas benim için gerçekten iyi olucaktı. 4 yıl önce bilgisayarımdan ayrıldığımda bir çok arkadaş çevrem olmuştu. Sevilen bir tiptim. Ama hiçbiri için üzülmüyordum. Dave vardı, o olduğu sürece zaten hiçbir sorun yoktu hayatımda.

Babamla iletişimimizi koparmıycaktık ne kadar annemle gitsek bile.

Bir kaç arkadaşımla vedalaşmak için herkesden önce dışarı çıktım.

"Bebeğim gidince hemen ara"

"Jack, asla aramam biliyorsun. Sen arada sırada arayıp sorguya çekmeye ne dersin?" dedim saçımı yana atarken.

Beni sımsıkı sarmalayıp, "Bu da bir seçenek tabii" dedi.

"Jack! Ellerini kardeşimin kıçından çek"

Jack dave den aldığı uyarıyla ellerinu yukarıya kaldırıp bedenlerimizi Birleşik tuttu. Sonra yanağımı öpüp benden ayrıldı.

Dave herzaman çok korumacıdır bu bazen canımı ciddi anlamda sıkıyor.

"Broken bin şu arabaya!"

"1 dakika"

Son kez jack'e sarılıp arabaya doğru ilerledim. bavulumu yerleştirip oyalanmadan koltuğuma oturdum ve havaalanına gitmeyi bekledim.
Uçaktaki yolculuğum gerçekten berbat geçmişti. Yeni evimize geldiğim gibi odama koşup yatağa atlayıp uyumuştum.

"Broke, uyan artık!"
Annemin zorla uyandırışıyla yatakda biraz kımıldandım.
Bugün okulun ilk günü geç kalmak istemiyordum. Aklıma gelen yine o şeyle biraz durup düşündüm tanrım annem dün "Dave'de seninle aynı okulda" diyip bana kötü haberi vermişti.

Daha önceki okullardan sadece 1 tanesinde beraber değildik ve hayatımın en mükemmel dönemleriydi, ama yine berbat olucaktı kesinlikle. Ne kadar çok sevsemde, onun yanında fazla rahat tavır sergileyemiyordum.