The Next Generation

Hoofdstuk 63

Terwijl mijn vader al mijn spullen begon te verzamelen sprak hij geen woord tegen Laurens die in de keuken stond. Ik wist dat mijn vader zich moest bedwingen om niet uit te barsten tegen hem.

Ik pakte mijn kleren in. Laurens kwam de kamer in en keek me hoopvol aan. Ik kon niks zeggen. Mijn tranen konden niet nog een keer over mijn wangen stromen. Niet vandaag. Voor vandaag was ik klaar met huilen.

Normaal kon ik echt geen kleren in pakken zonder te zorgen dat alles netjes lag maar dit was een uitzondering. Er hing hier een pijnlijke stilte die ik zo snel mogelijk wilde ontlopen.

Mijn vader pakte al mijn spullen uit de badkamer. Dat waren niet al mijn spullen maar de rest hoefde ik niet langer. Net als mijn galajurk die ik aanhad toen Laurens en ik samen gingen, liet ik achter. Ik hoefde niet extra aan mijn pijn herinnerd te worden.

Mijn vader zette de dozen achter in onze auto's. Ik duwde de sleutel door de brievenbus en net toen ik weg wilde lopen kwam Romy samen met Devon aanlopen. Zo te zien waren ze nu samen.

Ik probeerde een glimlach op mijn gezicht te zetten maar het zag er vast heel mislukt uit want Romy keek me met open mond aan toen mijn vader de laatste doos in de auto zette.

Het was voorbij, dat zag ze nu ook. Devon liet Romy los en liep het appartement in. "Kan ik iets voor je doen?" Ik schudde mijn hoofd. "Nee. Helaas niet" Ze knikte en liep achter Devon aan.

Mijn vader kneep in mijn hand. "Kom, June heeft al gekookt, laten we haar maar niet te lang wachten" Ik knikte.

Nog één laatste keer wierp ik een blik op het appartement waar ik korte tijd had gewoond.

"Aan alle mooie dingen komt een einde" Mompelde ik zachtjes.

Ik stapte in mijn auto en reed achter mijn vader aan naar mijn ouderlijk huis.

Er werd die avond verder niet gesproken over mijn gebroken hart of het feit dat ik David had gekust en alleen achter had gelaten. Er werd enkel gesproken over werk, dingen die waren gebeurd, oude verhalen van June's en mijn vaders schooltijd.

Pijnlijke onderwerpen werden vermeden en als het leek alsof we een gevoelig onderwerp gingen raken veranderde mijn vader snel de koers naar een totaal ander verhaal. Het was pijnlijk maar ik was blij dat ze het deden.

Even was mijn pijn minder. Even.

De volgende dag voelde ik me leeg op het werk. Zelfs de harde muziek kon me niet laten concentreren op de dossiers die ik door moest lezen.

June kwam voorbij gelopen en glimlachte naar me. Ik glimlachte terug.

Ik klapte mijn laptop dicht en trok mijn jas aan. "June, ik ben de rest van de middag even weg, ik moet nog wat regelen." Ze knikte en zwaaide.

"Ben je thuis met eten?" Ik haalde mijn schouders op. "Ik laat het nog wel weten"

Ik moest serieus een huis krijgen want ik voelde me weer zeventien toen mijn moeder me honderd keer moest vragen of ik thuis at.

Met mijn auto reed ik het centrum uit.

Voor het huis stopte ik en haalde ik diep adem. Ik stapte uit en liep naar de voordeur. Nadat ik had aangebeld werd de deur open gedaan.

"Ik zal mevrouw laten weten dat je er bent" Ik schudde mijn hoofd. "Liever niet" Ik keek snel door de hal om te kijken over er iemand was. "Ik kom eigenlijk voor David?"

"Hij is nog op zijn kamer" Ik knikte en liep door. Ik had geen flauw idee waar zijn kamer moest zijn. Dit huis had ik nog nooit gezien. Het was zijn huis en Addison had me het adres gegeven. Ik wist (van Xander natuurlijk) dat mijn moeder hier woonde met Jaden tot hun appartement klaar was. Mijn moeder wilde blijkbaar toch andere meubels in de kamer.