"Malapit na pong mamatay ang pasyente. Kailagan na siya operahansa utak. Dahil kung lumala ang kanyang memory. Masyado siyang pinapatay ng tensiyon. Pero lumalaban po siya. 40-60. 40% na mabubuhay at 60% na mamamatay."
Yeap, malapit na akong mamatay. Pero atleast isang luha nalang ang kailangan ko dahil maraming kamaganak ko ang umiyak. Ay hindi pala marami, kasi yung iba fake na luha lang. Pero nagmamakaawa ako pls. umiyak kayo!
"Ok, nasa pingit na ng kamatayan ang pasyente."
----------------
"Time of death 10:45 am"
~~~~~~~~~~~
"Oh my God! Its a miracle!!"
Huhuhuuhuhu! Akala ko mamamatay na ako pero hindi. Niligtas ako ni Kenji.
Uhh? Nandito si Kenji. Akala ko di siya dumalaw because of Cezca. May party daw. But by the way, bye bye kaluluwa; hello my beautiful body!
"Anak, naririnig mo ba kami?
Sabi ni Mama.
"Mom?"
Sabi ko. My first word that I've said nung nandito na ako sa katawan ko.
"Anak! Akala ko ay mamamatay ka na. Nakakaiyak nung isang linggo, lumaban ka talaga."
Ugh nagdradrama pa siya eh alam ko nanaman ang lahat. She is so arte talaga! Pero hindi ako magpapahalata na alam ko na yung secreto sa pamilya namin. Magpapangap ako na walang alam para maawa sila.
