Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Όσο πάει και χειροτερεύει το πράγμα με τον Joe. Χτες μαλώσαμε πολύ άσχημα. Τη μέρα της επετείου μας. Σα χθες τα φτιάξαμε και ήλπιζα ότι θα το θυμηθεί. Τη 3η ώρα είχα μάθημα μπαλέτου. Προχωρούσα προς την αίθουσα μπαλέτου, ώσπου ένα χέρι με σταμάτησε. Σε δευτερόλεπτα μπροστά μου είχα αυτά τα υπέροχα μπλε μάτια, που τόσο είχα ερωτευτεί. Φορούσε κολόνια. Μια μπλε μπλούζα, ένα άσπρο παντελόνι και μπλε βανς. Με ρώτησε που πάω. Μετά μου ανακοίνωσε ότι το μεσημέρι,μόλις τελειώσουμε το πανεπιστήμιο, θα βγει με κάτι φίλους του. Ούτε που θυμάμαι ονόματα. Τον ρώτησα αν θα βρεθούμε καθόλου το απόγευμα ή το βράδυ, αλλά μου απάντησε όχι. Το είχε ξεχάσει. Του είπα ένα ξερό ''καλά'' με ένα ψυχρό ''γεια''. Και συνέχισα για την αίθουσα. Κι όμως εκεί με περίμενε άλλη έκπληξη. Η Μυρτώ είχε φέρει κάτι τύπους. Ποοολλύύύύ περίεργους. Την χαιρέτησα. Και φυσικά δεν πήγα εκει. Πήγα στην Αναστασία, που καθόταν μόνη. Προσπαθούσε να βρει τις πουεντ της. Με χαιρέτησε και έκατσα δίπλα της. Με ρώτησε αν ήξερα ποιοι ήταν αυτοί με την Μυρτώ. Δεν ήξερα. Η αλήθεια είναι ότι η Μυρτώ είχε αναφέρει στο παρελθόν κάτι παιδιά, που τα ήξερε από το γυμνάσιο. Και τι δε θα έδινα για να θυμηθώ τα ονόματά τους.
