YAŞAMAK ÖLDÜRÜR

çok yoruldum bitiyorum günden güne şimdi size hayatımı anlatacağım bu bölümde 7 aylık doğdum ve annem maalesef onu sevmiyorum her neyse beni annem küçükken çok döverdi ya tek çocuk olduğumdan benden çıkartırdı sinirini küçükken kendi annemi severdim ama istemezdim hep dövüyor diye hep başkalarının annelerine bakardım okuldan dönerken ve kızlarına o kadar iyi davranıyorlardı ki artık gözlerim doluyordu diyordum ki keşke beni annemde böyle olsaydı neden annem beni hiç böyle sevmedi diyordum içimden içim acırdı ya çok tuhaftı hatta bir kere arkadaşımın evine gitmiştim annesi ona o kadar iyi davranıyordu ki gözlerim dolmuştu artık ama gülüyordum bir şey belli etmiyordum babam çok iyi birisiydi ya bana daha vurmadı ama ben büyüyünce o da böyle oldu vurmadı da artık eskisi gibi davranmıyor ya şimdi büyüdüm eskisi gibi değil babam en iyi kaçış yerim okul okulda arkadaşımla gülüyorum falan ama eve gidince ayrı o eve girmek istemiyorum artık sanki o ev benim değil sanki sanki onlar benim ailem değil babamı hala seviyorum ama annem artık babam ve annem kavga ettiklerinde annem evden gitsin diye dua ediyorum.

siz benim gibi olmayın sevin ailenizi yoksa o eve bile adımınızı atmak istemezsiniz evden kaçmak için yollar ararsınız.

her neyse sonra artık acılarım oluştu ve artık kol kesmeye başladım ama siz asla yapmayın çok canınız yanar yapmayın asla yapmayın denemeyin sonra başınıza bela olur kurtulmaz. İlk kestiğim günü anlatıcam size bu sene oldu okuldaydık bizim okulda çok cam kırığı var arkadaşımla beraberdik ikimizde aynı anda kestik ben keskin cam seçemediğimden o seçti ilk önce okesti ona şunu sormuştum *çok acıdı mı?* demiştim o da *hayır* demişti sonra aldım elime camı oturdum bir yere ve işte o an geldi gülmekten kesemiyordum ama en sonunda gülmeyi kestim ve camı koluma koydum başladım kesmeye bir baktım cidden acımıyormuş ve sonra bu hoşoma gitti daha çok yaptım bizim sınıftan birilerigördü yapma falan dediler ama biz dinlemedik sonra gitmişler nöbetçi öğretmene söylemişler biz de okulun içine girecektik ki nöbetçi öğretmen yakaladı bizi bize kollarınızı açın dedi ama en çok yapan ben olmuştum neden kestiniz dedi ben de köpek  yada kedi ısırdı gibi şeyler saçmaladım ehuehuehu sonra girdik derse saldı bizi allahtan disipline falan vermedi ertesi gün kendi kolumu kendim yardım ama bu sefer öğretmenin haberi olmadı korkuyorum birisini kırmaktan neden herkes bırakıyor beni neden kimse sevmiyor ne suçum var onu da bilmiyorum ama beni artık beynimde durduramıyor ben yine müsait bir zamanda ağlıyorum yine güçsüzüm yine öldü umutlarım herkes bana ölümden korkmuyor musun diyor bende hayır diyorum peki neden kimse öldüğümü fark etmiyor? bence ben sevilmeyi de yaşamayı da hak etmiyorum bıktım ölmek istiyorum ama arkamdakiler ne olacak onları gözleri yaşlı bırakamam asla kendimi affedemem kol kesmem ölmemden kaynaklanıyor...

bir sonraki bölümde görüşürüz arkadaşlar burda hayatımı anlattım özelim falan kalmadı bunu Deniz_Gomezin okumasını istiyorum. bunu oku meleğim hayatım yazıyor bunu içinde...