Neden zor zamanlarımızda bir köşeye çekilipte sessizce Rabb'imize sığınmıyoruz? Neden ağlayıp isyan etmeyi seçiyoruz? Daha mı kolay bir yol gibi geliyor? Halbuki bilmiyoruz ki en zor zamanlarımızda bile Allah bizimle beraberdir! Allah sabredenle beraberdir. Evet doğru sabretmiyoruz, edemiyoruz! Her hayalimiz olsun mutlu olalım derdindeyiz. Fakat her zaman unuttuğumuz birşeyi yine unutuyoruz! Ne mi? Bize hayır gibi görünen işteki şerri Allah görüyor ve bize hayırlı olanı nasip etmek için bizi imtihanla sınıyor ama biz bunu anlayamıyoruz.. İsyan etmeyi daha kolay buluyoruz.. Ne yazık! Tüm bunlara rağmen halimizle gurur duyuyoruz sanki.. Müzik dinlemeyi tercih ediyoruz, acılarımızı daha çok kanatıp isyana zorlayan şarkıları mesela.. Ruh halimize göre şarkı dinlemeyi tercih eden bizler beş vakitle huzura kavuşabileceğimizi aklımızdan tamamen çıkarmış bir duruma geldiğimizin farkına bile varamıyoruz.. Bizi bir türlü anlayamayan, anlamak istmeyen kişiler için bunca gözyaşı dökerken, bizi bizden daha iyi tanıyan hatta kalbimizden geçenleri bile bizden daha iyi bilen Rabb'imize vakit ayırmayı hep arka plana atan bizler daha sonrasında Allah'a isyan etmeye ne kadar hakkımızın olduğunu hiç düşünüyor muyuz peki!!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
#ilahiaşk
Non-FictionKüllî sevdâ dururken, cuz'î sevdayı neyleyim. Aç gözlülüğümü bağışla Rabb'im ben sevdana talibim!
