In het vuur van de Zevende Hel

VerklarinG

Zoals altijd nog even een korte (oeps, lange) uitleg wat ik met sommige dingen in vredesnaam bedoeld heb. Is vaak wel nodig met dit soort verhalen, heb ik gemerkt. En het zorgt er bovendien vaak voor dat jullie als lezers de diepere laag zien, die ik erin heb proberen te stoppen, en dát vind ik het leuke aan poëzie!

Dus, lieve lezers, zet je helm op, pak je schep erbij en graaf gezellig mee!

♧

Metaforisch aspect

Zoals sommigen van jullie al aangaven, 'kan het eigenlijk niet zo zijn dat hier helemaal niks achter zit...'

Want, 'natuurlijk,' zit hier iets achter. Ik bedoel maar, ik ben het ^^ en het is een... nou ja, vindingrijke, al zeg ik het zelf en ik denk daarom een ietwat vergezochte, maar om die reden misschien wel een heel verrassende. Het bevat namelijk, in tegenstelling tot de Tribus-serie twee dingen en ik zal even beginnen met de eerste, die er altijd in zit, namelijk het metaforische aspect.

Dit verhaal is namelijk - natuurlijk - niet enkel een kortverhaal over een gevallen engel die na lang worstelen alsnog te pletter valt in de hel. Neen, In het vuur van de Zevende Hel is één grote metafoor voor de fasen die Google onderscheidt voor de verwerking van liefdesverdriet. Ik heb er zes genomen, veelal bestaan er voor de verwerking van 'verdriet' in het algemeen  slechts vijf. Maar ik vond zes beter, in verband met de hoeveelheid hoofdstukken (12). En om het aspect van liefde terug te laten komen, om ervoor te zorgen dat dit verhaal een beetje min of meer met Lieveling verband zou houden ;)

Want er zijn nu zes van de twaalf (stiekem 7, vanwege een doorlopende fase, die twee hoofdstukken overbrugt) hoofdstukken aan te wijzen waar gabriel door één van de fasen gaat, en ik zal – natuurlijk – allereerst even die fasen opnoemen zoals ik ze ditmaal gebruikt heb, met de hoofdstukken erachter waar dit in voorkomt!

1. Schok – TreS

2. Ontkenning – QuattuoR

3. Woede – SeX

4. Valse hoop – OctO

5. Rouw – NoveM/DeciM

6. Acceptatie – UndeceM

En laat ik eerst maar eens met de beginsituatie beginnen, want in feite zijn UnuS en DuO het echte begin: in UnuS gebeurt hetgeen wat ons – waarschijnlijk – allemaal wel eens gaat overkomen; gabriel wordt afgedankt door zijn geliefde, ze (of hij) zet een punt achter de relatie, terwijl gabriel nog altijd verliefd is, waardoor in zijn geval zijn leven drastisch verandert. In DuO maakt hij vervolgens een achtbaan aan emoties door – 'hij doorkruist zomer, herfst, winter en lente' is hier de metafoor voor – voordat hij in TreS naar de Tweede Hel, de eerste fase in een rouwproces gaat: schok, angst. ~De Tweede Hel was de plek die gabriel deed huiveren...~

Daarna gaat hij, van schok, vrij snel door naar de tweede fase: ontkenning, terwijl de situatie en de gebeurtenissen langzaam tot hem doordringen. Maar, hij gelooft uiteraard niet dat zijn geliefde het allemaal meent en ontkent daarom alles. Deze fase maakt hij mee in Quattuor. Hier kan ik eigenlijk niet eens een zin uit halen,want het hele hoofdstuk ademt ontkenning: hij overleeft het, tegen zijn eigen verwachting in, wat hem doet geloven dat de waarheid is niet zo hard als hij eerst geloofde (=ontkenning). Bovendien  ~ wordt hij gedragen, alsof Hij zijn beslissing toch enigszins betreurde~ : degene die hem gedumpt of verlaten heeft, wil helemaal niet bij hem weg, maar komt (met gouden handen) alweer terug. Althans, dat gelooft onze arme Gabriel nog steeds.