ณ หมู่บ้านท่ีห่างไกลแห่งหนึ่ง
"ท่านตา ท่านแม่เป็นเช่นไรบ้างขอรับ" เด็กหนุ่มผู้หนึ่งซึ่งมีใบหน้าสวยหวานเดินเข้ามาในห้องด้วยอาการร้อนรนเป็นอย่างยิ่ง เมื่อเข้ามาภายในห้องเขาจึงได้เห็นชายชราและหญิงวัยกลางคนซึ่งนอนหายใจติดขัดอยู่บนเตียง เขาจะไม่รู้สึกอะไรเลยถ้าหญิงที่นอนอยู่นั้นมิใช่มารดาของเขา
"นางถูกพิษร้ายอาจรอดได้ยาก ข้าก็ไม่รู้จะทำเช่นไร" ชายชรากล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นน้อยๆ เนื่องด้วยมิอาจช่วยเหลือลูกสาวเพียงคนเดียวของตนได้
"แล้วไม่มีทางเลยหรือท่านตา"
"ทำได้เพียงยื้อไว้เท่านั้น"
"ยาพิษนี้มีนามว่ากระไรขอรับ ข้าจะออกตามหาคนที่แก้พิษนี้ให้ได้ก่อนที่จะสายไป" เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงหมดอาลัย เขาควรจะทำเช่นไรจึงจะช่วยท่านแม่ได้ ถ้าท่านแม่จากไปเขาคงเหลือเพียงท่านตาแล้ว
"ถึงทราบไปเจ้าก็ช่วยนางไม่ได้ พิษชนิดนี้แทรกซึมในร่างนางมาหลายปี มิอาจถอนได้อีกแล้ว ได้เพียงภาวนาให้นางฟื้นขึ้นมาเพื่อสั่งลา ข้าคงทำได้เพียงเท่านี้" ชายชราร้องไห้ออกมาอย่างเงียบๆ ในขณะที่เด็กหนุ่มก็ไม่อาจกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป และในขณะที่ทั้งสองกำลังร้องไห้ ก็มีบางสิ่งขยับช้าๆจากหญิงที่นอนป่วยอยู่บนเตียง
"ท่านพ่อ ลูกแม่" เมื่อมีเสียงแหบแห้งดังขึ้นมาจากหญิงเพียงหนึ่งเดียวเสียงที่ร้องไห้ก็พลันเงียบลงเหลือเพียงความยินดีจากชายชราและเด็กหนุ่ม
"ท่านแม่ ท่านเป็นเช่นไรบ้าง" เด็กหนุ่มที่อยู่ข้างกายนางเอ่ยออกมาด้วยความดีใจ ถึงจะเพียงไม่นานก็ยังดีกว่าไม่ได้พูดคุยกันอีกเลย เขาค่อยๆประครองมารดาขึ้นมานั่งช้าๆ ก่อนจะเปลี่ยนมากุมมือของมารดาแทน
"ไม่เป็นไร ขอแม่คุยกับท่านตาก่อนเจ้าไปรอแม่ข้างนอกก่อนนะลูกแม่"
เด็กชายแม้จะอาลัยแต่ก็ยอมทำตามที่นางบอก เขาออกมายืนรอข้างนอกเพียงไม่นานท่านตาก็ออกมาตามเขาเข้าไปข้างใน ท่านแม่ยังยิ้มให้กับข้าทั้งๆที่ท่านดูจะประครองสติแทบไม่ไหว
"ท่านแม่ข้ามาแล้วท่านจะพูดอะไรกับข้ารึ" แม้ตอนนี้เขาจะอยากให้ท่านแม่พักผ่อนแต่เขาก็กลัวว่าอาจไม่มีโอกาสอีกแล้ว ไม่อยากจะพูดเหมือนกันว่าการพูดคุยกับมารดาครั้งนี้อาจเป็นครั้งสุดท้าย
"อยากไปหาท่านพ่อของเจ้าไหม"
"ขอรับ" ข้ากล่าวรับคำท่านแม่ จะมีผู้ใดไม่อยากเจอบิดาตลอดเวลาที่เติบโตท่านแม่เล่าเรื่องราวของท่านพ่อให้ข้าฟังมากมาย แม้นข้าอยากพบบิดาแต่ท่านแม่กับไม่ยินยอม ข้าจึงทำได้เพียงรับฟังเท่านั้น
"แล้วถ้าเจ้ารู้ว่าที่เจ้าต้องมาอยู่กับแม่เป็นเพราะครอบครัวพ่อของเจ้า เจ้ายังยืนยันจะไปหรือไม่" ท่านแม่มิเคยเล่าถึงบ้านของพ่อข้าให้ฟังมีเพียงนิสัยใจคอ ความกล้าหาญเพียงเท่านั้นนี่คงเป็นเหตุผลที่ท่านแม่ไม่ยอมให้ข้าไปหาท่านพ่อแต่แรก
"ข้าอยากเจอท่านพ่อขอรับ" ถึงแม้เรื่องนี้ข้าจะไม่รู้แน่ชัดเท่าท่านแม่แต่ข้าก็ยังอยากเจอท่านพ่ออยู่ดีสิบแปดปีที่ผ่านมาข้าไร้พ่อมาตลอดถ้ามีต่อไปข้าได้อยู่กับท่านพ่อและท่านแม่ก็คงจะดีไม่น้อย
"ฟังแม่นะ ถ้าเจ้าเลือกไปที่นั่นจงนำหยกชิ้นนี้มอบให้กับชายผู้หนึ่ง เขามีนามว่า จางหมิงหลง บอกกับเขาว่า
แม้นรักไม่สิ้น แต่ขุนเขาขวางกั้น
ไร้ทางเคียงคู่ แต่รักมิคลาย
คนผู้นั้นคือบิดาของเจ้า มีเพียงผู้เดียวที่เจ้าจะเชื่อถือได้ในเมืองหลวงมีเพียงพ่อเจ้า จำคำแม่ไว้ผู้ใดก็ไว้ใจมิได้" นางไอออกมาเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆหลับตาลง ข้าคิดว่าท่านแม่เพียงต้องการพักผ่อน แต่เมื่อข้าลองจับชีพจรของนางกลับพบว่าท่านแม่สิ้นแล้ว ข้าไร้ซึ่งมารดาแล้ว
ข้าทำได้เพียงร้องไห้เงียบๆเพียงเท่านั้น เท่านั้นจริงๆ
"ท่านแม่ ข้าจะทำตามที่ท่านสั่งสอน"
ข้ากำหยกที่ได้รับจากมารดาไว้แน่นก่อนจะคลายมันออกมา จ้องดูลวดลายอันวิจิตรบรรจงก็รู้แน่แท้ว่าบิดาคงจะมิใช่คนธรรมดาทั่วไปเพราะฉะนั้นที่ท่านแม่กล่าวมาข้าจะจำไว้ให้ขึ้นใจ
สามวันต่อมา
หลังจากจัดการงานศพของท่านแม่แล้ว
ท่านตาก็เล่าให้เขาฟังเรื่องราวของท่านแม่ในกาลก่อนให้ฟังจนจบสิ้น แล้วได้แต่ร้องไห้ไปเงียบๆ เพราะมีข้าท่านแม่จึงต้องจากลาจากท่านพ่อทั้งๆที่ท่านแม่ยังรักท่านพ่อและไม่เคยหวั่นต่อเรื่องใดแต่เพราะความปลอดภัยของข้าท่านจึงจากมา
ในตอนนี้ข้าอายุ 18 แล้วแต่ท่านตาขอร้องให้ข้าอยู่ที่นี่จนกว่าจะอายุยี่สิบ ท่านต้องการถ่ายทอดความรู้ต่างๆให้ข้ามากที่สุดเพราะการจะไปเมืองหลวงผู้ใดอ่อนแอก็จะถูกรังแก
ท่านตาถ่ายทอดให้ข้ามากมายทั้งเรื่องการใช้เล่ห์เหลี่ยมการรู้เท่าทันผู้อื่น เพลงดาบ สมุนไพร เรื่องที่จำเป็นต่างๆ และเรื่องของยาพิษ ข้าตั้งใจรับทุกสิ่งที่ท่านตาถ่ายทอดมาทั้งหมด และบัดนี้ข้าก็พร้อมที่จะเดินทางไปยังเมืองหลวงแล้ว ท่านพ่ออีกไม่นานข้าจะไปหาท่าน
YOU ARE READING
แค้นนี้มิอาจกลายรัก (yaoi)
Randomเพียงเพราะมารดาไร้ซึ่งชาติตระกูลอันสูงส่ง ทำให้มิอาจครองรักกับบิดา ตัวเขาซึ่งเป็นบุตรแต่บิดากลับไม่เคยรับรู้ถึงการมีอยู่ แต่เมื่อได้พบบิดาฟ้ากลับเล่นตลกโทษทัณฑ์ใหญ่หลวงถูกมอบให้กับบิดาผู้เป็นแม่ทัพใหญ่ ข้อหา "กบฏ" มีโทษคือ "ตาย" บิดาที่พึ่งรับรู้ถึง...
