Bazen hayat bize çok acý yaþatýr. Acý çekeriz hep. Kendimize zarar vermek isteriz. En çok dost bildiklerimiz acý çektirir. Hayat boyunca acýyla yaþarýz. Sýrlar verirsin. Onunla güzel günler istersin ama o senin yanýnda olmaz senin yanýnda olmasýný istediðin anlar baþkalarýnýn yanýnda olur. O baþka insanlar için üzülürken sen o üzüldüðü için üzülürsün. Onunda seni anlamasýný istersin ama o seni anlamaz. Sanki sen yokmuþsun gibi sensizlik umrunda olmaz. Ama sen o yanýnda olmadýðý zamanlar acý çekersin. Sýrtýna hançer deðilde balta saplamýþ gibi olur. Belki insanlar dost için bu kadar kötü hissetmek saçma sanarlar. Ama hiç saçma deðil gün gelir o yanýnda yok diye aðlarsýn. Aðlamak deðil onun için ölüme bile gidersin. Ben ölürdüm dostum için. Dostumun bir gözyaþý beni boðar. Sanki boðazýma birþey yapýþmýþta ben nefes alamýyormuþum gibi hissederiz. Dostuma ne kadar çok seni seviyorum desem o bana saçmalama der ama sacmalamýyom. Ýnsan bir dost seçti mi vazgeçemiyor. Onun yanýnda acý çekmek istiyor. Ya dostlar o kadar deðerli ki gözümüzde onun için ölmek bile doðal geliyor. Ya bir insanýn dost bildiði kiþi onca iðrenç þey yapar. Ama yinede ondan vazgeçemezsin. Tamam baðýrýp çaðýrýr insan küser de ama ondan vazgeçmez.
