Dışarıda kar yağıyordu.Çocukların kardanadam yaparken ne kadar mutlu olduklarını yüzlerinden okuyabilirdiniz.Uzun süredir camda durduğumdan,cam nefesimden buğulanmıştı.Kazağımın koluyla hafifçe silip yatağıma oturdum.Komidinimin üstünde yaklaşık yarım saat önce yaptığım fakat içmediğim kahvem gözüme ilişti.Sanırım bundan sonrada içmeyecektim.Kalkıp buz gibi olmuş kahve fincanını elime aldım,mutfağa indim.Annem mutfaktaydı.Hiç bana bakmadan konuştu.''Yemek birazdan hazır olur.'' Soğumuş kahvemi lavaboya dökerken tamam anlamında başımı salladım.Annem göz ucuyla bana baktı.''Neden içmedin?'' Omuz kaldırdım.Cevap vermek istemiyordum,çünkü konuşmaya halim yoktu.Belkide neden içmediğimi bende bilmediğim için cevap vermedim.Girişten paltomu alıp,mutfağın arka bahçeye çıkan kapısına ilerledim.Hafifçe itip bahçeye çıktım.Soğuk ve keskin hava yüzüme çarptı.Kar biraz daha hızlanmıştı.Küçük tanecikler halinde yağıyordu,paltomun üzerinde bir bir yerlerini alıyorlardı.Eğer dikkatli bakarsanız kar tanelerinin şekillerini görebilirdiniz.Hava hafif kararmaya başlamıştı.Başımı kaldırıp karşı tarafımızdaki eve baktım.Hiçbir kıpırtı yoktu.Hatta evin yolu bile kardan kapanmıştı.Aklıma geçen seneki kış geldi... Eğer burda olsaydı, Susan'la şimdi kocaman bir kardanadam yapıyor olurduk ve aynı çocuklar gibi mutlu olabilirdik.Ama yoktu.Susan benim çocukluk arkadaşımdı ve tam 1 ay önce onu bir kazada kaybetmiştim.Onu o kadar çok özlemiştim ki...Ailesi kazadan sonra başka bir eve taşındı.O günden beri gözlerim hep karşı komşularımızı arıyordu ama onları hiçbir zaman görememiştim.Ne kadar acı! Aileme hiç söylemeden birden kendimi mezarlığa giderken buldum.Adımlarım sık ve kendinden emindi.Ayaklarım tamamen benden bağımız gibilerdi.Mezarlığa girdiğimde içimi büyük bir ürperti kapladı.Susan'ın anıtına doğru ilerlerken gözyaşlarımın yanaklarımı ısıttığını fark edebiliyordum.Ölümü daha dün gibiydi.Yaşadığımız onca şey sanki biraz önce olmuş gibi...Anıta yaklaştıkça dizlerimin bağının çözüldüğünü hissettim,ne kadar süre sonra bilmiyorum kendimi yere kapaklanmış ve hıçkırıklara boğulmuş bir şekilde buldum.Buz gibi havaya hiç aldırış etmeden deli gibi ağladım.Bir ara hıçkırıklarımın arasında nazik bir ses duyar gibi oldum. ''İyi misiniz?'' Başımı hafifçe kaldırdım ve artık hıçkırmamaya çalıştım.Çok fazla ağladığım için bulanık görüyordum ama başımda duran kişinin bir erkek olduğunu farkettim.Esmerdi ve sarılmak için ideal gözüküyordu.Sımsıkı sarıldım ve ağlamaya devam ettim.Hiç tanımadığım bir adamın kollarında...
