Bir Sadistin Günlüğü

Yaşanmışlıklar Köşesi

Yine bir kış gecesi oturmuş pencerenin önünde geçen yıllarımı sorguluyordum. Kendimle konuşup, tartışıyordum. Evet kendimle konuşuyordum ve bununla gurur duyuyordum. Neden duymayayım ki ?

Böyle herkesin birbiriyle tek menfaatlerini konuştuğu bu asırda benim kendimle konuşmam dünyada çocuklardan sonra en masum şeydi. En azından 'bana göre'.

Sahi, neden böyleydi ? Ne ara kendi benliğimizden çıkıp herkes'leş'mek için çaba sarf ediyorduk ? Neydi değişen hiç düşündünüz mü? Ben düşündüm...

Ama bir cevap bulamadım. Herkes burada hikaye yazıyor ben kendi hikayemi yazıyorum. Ve başrolde de 'herkes' değil, ben varım! Egoist ? Hayır! Sadece Sadist.. Acıyı seven.

Sadist olmam elbette fiziksel olarak değil, ruhsal kimliğim, benliğim.. Bir insan kendine acı çektirir mi? Acıyı bile bile sever mi? dediğinizi duyar gibiyim ama demek ki seviyormuş.
Bu dünyanın değişmez kuralıymış bu Yaşamayan bilmez, yaşayanda saygı gösterir ve sessizce tebessüme boğulur..

Oysa ki herkes zamanla geçer der değil mi ? Zaman herşeyin ilacıydı ya hani? Öyle biliyorduk. Daha doğrusu böyle öğretmişlerdi bize. Ama sonradan öğrendim ki zaman insanları değil, armutları olgunlaştırır(!)

Ve bizler zamanın içinden her 'an' geçip gidiyoruz aslında. Önemli olan nasıl ve nerede yaşayabildiğimiz. Evet birde bu zamandan şikayet edenleriniz var. Birde ZAMAN'ı tersten okumayı denediniz mi? Ben denedim ve yıllarca aradığım peşinde koştuğum 'HUZUR' kavramını tam anlamıyla orada buldum. 'NAMAZ' da...

Bize bu zaman kavramını veren RAB, sormaz mı sanıyorsunuz nerde geçirdin bunca zamanı diye. Eksiğiz.. Çok eksiğiz hemde.. Şimdi diyeceksiniz ki sadist bir kız gelmiş dini vaaz veriyor bize. Hayır Azizim.

'Yaşanmışlıklarımın' adını sadist koydum. Bense sana şuan 'huzur' diyorum. Hani herkesin tek bir harfine muhtaç kaldığı kelime..

Sadistlikten nerelere geldik değil mi ? İşte, insanoğluda böyle savruluyor o ülkeden bu şehre.

Neyse dedim Çok eksiğiz.. Hemde çok.. Bir gün tamamlanmak dileğiyle.