Het zwarte oog

Heb je soms ook eens het gevoel dat iets of iemand je begluurt? Een geest of mijn verbeelding dank je dan vast. Wat als het dat niet is? Wat als er iets ons bespioneert op onze meest emotionele momenten? Wat als het ons bestuurt van binnenin zonder er besef van te hebben?

Vandaag was het weer zover, een helse donderslag van pijn stormde mijn vermoeide hoofd binnen. Ik zat al uren aan dat nieuwe artikel voor mijn nogal kieskeurige baas. Ik kon wel huilen, ik denk dat ik zelfs al paranoïde wordt. Ik hoor geluiden, maar telkens ik ga kijken is er niets meer. Het lijkt wel te verschijnen en te verdwijnen in het niets. Plots hoor ik het weer dat gehuil, ik sta meteen op om het te pakken. Om te bewijzen dat ik niet gek ben, een bewijs voor anderen maar vooral een bewijs voor mezelf.

Net wanneer ik bij de plaats van het geluid kom, stopt het. Mijn bloed begint te koken, mijn gedachten worden zwart. Alles om me heen lijkt weg te smelten, ik wil wegrennen maar ik sta genageld aan de grond. Zal ik ook weg smelten in het niets? Heb ik ooit wel bestaan. Dit kan niet echt zijn, ze zouden me gek verklaren of zeggen dat ik aan de drugs zit.

Ondertussen is heel mijn wereld weggesmolten en enkel ik ben overeind gebleven. Waarom ben ik gespaard, ben ik speciaal? Op dit moment kan het mij allemaal niet meer schelen of ik dit nu droom of niet. Het enige dat ik wil weten is wat er hier aan de hand is, het uitzoeken zoals een journalist hoort te doen.

Nog steeds ben ik genageld aan de grond tot plots het gehuil opnieuw begint. Mijn voeten voelen raar aan net alsof ze nog maar net wakker zijn. Toch hebben ze nooit geslapen, ik ren zo hard als ik kan maar alles is hetzelfde.

Enkele meters verder zie ik een afzichtelijk monster, een soort weerwolf maar niet zo één uit twilight. Een weerwolf zoals je deze in oude films had, het bloed druipt uit zijn muil dat stinkt naar rottend vlees. 'Ah, mijn vriend je bent hier al lang niet meer geweest. Geniet je ervan om onze nieuwe gezichten te zien, wel hopelijk wel.' grijnst het dier met ogen klaar om te verslinden.

Ik ren verder de duisternis is en vind een ander wezen het is een mond met een vlijmscherpe tong die me toe fluistert: 'Jij mislukkeling, zie wat je van je leven hebt gemaakt. Nagel aan men doodskist, monster, moordenaar, zielenzuiger,...' Ik kon het niet meer aan en liep weg, weg van deze vreselijke woorden die door mijn hart werd gespiesd als graaf Dracula deed bij onschuldige burgers die hem niet gehoorzaamden.

Even later zag ik een oor dat bloede als een zwijn. 'Ah, help me verlos me.' Huilde het. Het liep weg van iets vreselijks, maar wat wist ik niet. Het arme ding bleef maar huilen, tot het zijn laatste adem uitblies. Het enige wat ik kon doen was toekijken naar het arme wezen. Het deed zo'n pijn, ik nam het ijskoude oor mee naar een plek om het te begraven.

Onderweg zal ik een neus snuffelend in de lucht, 'Ik ruik het verraad, verraad zeg ik je.' Als een nerveuze student net voor zijn mondeling examen liep het ijsberend rond zonder enige aandacht voor zijn omgeving.

Net wanneer ik een rustige laatste rustplaats voor dat arme oor had gevonden, vond ik een hand. 'Ik voel het of toch niet. Waar is iedereen naar toe? Ik dacht dat ze van me hielden. Die verraders ik zal ze krijgen .' huilde het vol woede maar vooral eenzaamheid.

Ik begroef het arme oor en hoorde plots gekraak achter me. Ik draaide me om en zag het, er was een grote krak in de muren wan deze wereld. Nieuwsgierig stapte ik naar binnen en zag een spiegel. Ik keek erin en zag een oog een pikzwart oog dat huilde. Het huilde ravenzwarte tranen en smeekt om hulp. 'Please Thobias red ons, wij zijn jouw zintuigen. Wij voelen, zien, ruiken, proeven en horen alles. Jouw duistere gedachten hebben onze hemelsblauwe bevindingen besmeurd. Please red ons voordat het te laat is.' Jammerde het huilende oog.

Ik werd verward wakker, ik wist niet precies wat er gebeurd was. Één ding wist ik wel, dit moest gewoon een teken zijn. Er moet gewoon iemand zijn of iets die over me waakt en dus zo gooide ik mijn hele leven om. Ik deed er alles aan om gelukkige te leven en zag deze wezens nooit meer terug.