Bir "HiLeon" Hikayesi

1. Bölüm İlk Karşılaşma

Babası karşılamıştı Leon'u havaalanında. Birbirlerine sıkıca sarıldıktan sonra elini valizine attı Leon ve babası ile yürümeye başladılar. İlk kez geliyordu İzmir'e. Dile kolay ilk kez.. Atina sokaklarını ezbere bilen Leon şimdi yıllardır sadece adını duyduğu, internetten fotoğraflarını gördüğü bir şehir olan İzmir'deydi.. Buraya gelmeden önce bir söz okumuştu kitabın birinde " İzmir aşk şehridir. İzmir'e gelince ya birisine aşık olursunuz, ya da şehrin kendisine.." Biraz saçma gelmişti ama yine de hoşuna gitmişti bu söz. Okulun son yılında buraya gelmesi çok saçmaydı belki ama içinden bir ses onun buraya gelmesini söylemişti sürekli.. Leon içindeki o sese kulak verip gelmişti işte babasının memleketi olan İzmir'e.. Atina'da ne kadar Yunanca konuşsada Türkçe de biliyordu Leon, e yarı Türk sayılırdı sonuçta.

- Seni çok özledim oğlum çok. Buraya geldiğine asla pişman olmayacaksın bak görürsün. Hemen yarın okula kaydını yaptıralım. Hiç vakit kaybetmeden..

- Peki babæ ama biraz sakin ol lutfen.

- Ah sana böyle konuşması kolay tabi. İlerde anlayacaksın sen beni ilerde, baba olunca anlayacaksın.

- Ahh baba ne baba olması şimdi bunları mı konuşacağiz.. Lutfen rica ediyorum. Çok yorgunim lutfen artik eve gidip dinlenmek istiyovum.

- Peki öyle olsun bakalım Leon Bey.

Leon çok sosyal bir delikanlıydı ama asla ciddi bir ilişkisi olmamıştı. Bir kızla beraber olmak fikri kulağa güzel gelse de aşık olmak kadar saçma bir olay yoktu onun doğasında. Belki de onun bu düşüncesi, aşk yaşayamamış şansız bir bünyenin yanlış önermesiydi.

- - - - - - - - -

Hilal odasındaki masasında oturup her zamanki gibi ajandasını açıp yazmaya başlamıştı. Sadece yazmak istiyordu, sadece yazmak... Aşk yoktu şiirlerinde. Sahi daha önce hiç aşk yaşamayan birisi aşk şiiri yazabilir miydi ki? Derken camdan dışarıya bakan Yıldız'ın sesine kulak verdi.

- Aaa şunlara bak!

- Ne oldu?

- Mümtaz amcanın yanındakinden bahsediyorum.

- Kim var ki?

- Yıllardır oğlu için Türkiye ve Yunanistan arasında mekik dokuyup duruyordu. Sanırım şu an yanındaki oğlu!.. Leon yani.

- Yıldız.. Neden insanları röntgenlemekten bu kadar haz duyuyorsun.


- Aman ne meraksız şeysin! Ya hiç mi merak etmiyorsun.

- Hayır.

- Ya hadi kalk bak.. Hadiii sana diyorum.

- Off Yıldız.

İstemeye istemeyen yerinden kalkıp cama doğru yöneldi Hilal.

- Bak gördün mü? Ahh ne kadar yakışıklı gözüküyor.

- Saçmalama Yıldız

- Noldu Küçük Hanım?

- Bak şu lafı söyleme sinir oluyorum. Hem Ali Kemal'i çabuk unuttun bakıyorum.

derken diğer gözüyle valizini arabadan indiren Leon'u süzüyordu. Sahi yakışıklı mıydı o kadar?

- Ne Ali Kemal'i be saçmalıyorsun.!

- Salağa yatma Yıldız. Ali Kemal ile birbirinizden hoşlandığınızı görmemek için salak olmak gerek.

- O zaman salaksın!

Leon'un gözleri bi ara camdaki kızlara takıldı, Hilal'le gözgöze geldiler o an..

Hilal bir hışımla perdeyi kapatıp gözlerini devirerek tekrar yerine oturup eline kalemini aldı.

- Ya ne yapıyorsun sen!

diyen Yıldız'ı duymazlıktan gelip ajandasını rafa kaldırıp yatağına uzandı.

- Işığı kapat uyumak istiyorum.

- Off tamam girdiler içeri zaten. Yarın ilk işim onunla tanışmak olacak. Mümtaz amca sürekli bahsederdi Leon'dan ama fotoğraflardakinden daha yakışıklı geldi bana.

- Yıldız uyumak istiyorum!

- İyi be ne halin varsa gör meraksız şey.


- - - - - -

- Babæ kimdi onlær?

- Kimler yavrum?

- Camdæn az once bize bakanlærdan bahsediyovum.

- Ha onlar mı Cevdet Bey'in kızları Yıldız ve Hilal.

- Yıldız ve Hilal mi?

- Evet

Yamuk gülüşü ile "- Guzel isimlermis" dedi Leon.

- - - - - - - -

Evin en küçüğü olduğu için ekmek almak görevi Hilal'e kesilmişti yıllar önce. Ama nedense bu sabah Yıldız ekmek almaya gitmekte pek ısrarcıydı.


- Hayırdır Yıldız. Sen ekmek almaktan nefret ederdin.

- Ne bilim anne, bugün içimden geldi işte. Hemen gelirim.

- Öyle olsun bakalım.

- Günaydın.

- Günaydın Sarı Meleğim.

- Günaydın kızım benim.

- Hemen alıp geliyorum ekmekleri.

- Dur kızım dur dur ablan gitti ekmek almaya.

- Ablam mı?

- Ya evet biz de çok şaşırdık babanla.

- Ben neden şaşırmadım acaba.. dedi Hilal imalı bir ses tonuyla

- Noluyor ne ima ettin şimdi.?

- Hiç.. Hiç birşey anne..


- - - - - - -


Yıldız eve bir kaç adım kaldığında Mümtaz ve Leon'un evden çıkıp arabaya doğru yöneldiğini farketti.


Hızlı adımlarla ilerleyip;

- Günaydın Mümtaz amca.

- Aaa günaydın Yıldız. Nasılsın?

- İyiyim sağolun siz nasılsınız.

- İyiyim bende hem de çok iyi.. Bak bu oğlum Leon, hani size bahsederdim..

- Aa öyle mi memnun oldum derken Leon'a elini uzatıp "Yıldız" ben dedi.

- Memnun oldim.

- Leon bundan böyle burda Yıldız. Seninle aynı okulda okuyacak. Ona yardımcı olursun artık.

- Öyle mii? Ne demek Mümtaz amcacım seve seve . :)

dedi Yıldız Leon'un gözlerinin içine gülen gözlerle bakarken.

- Neyse Mümtaz amcacım bizimkiler ekmek bekliyor ben gideyim artık. Görüşürüz Leon :)

- Görusuruz Yildiz.

- - - - - - -

- Nerde kaldınız Yıldız Hanım?

- Hilalll! Lütfen kızım

- Ama baba..

Yıldız alaycı bir bakış attı o an Hilal'e

- Nerde kaldın kızım?

- Şey baba kapı önünde karşı komşumuz Mümtaz amcayla karşılaştım, oğlu gelmiş Atina'dan artık burda okuyacakmış. Onlarla konuştum ayaküstü.

- Gelmiş mi ? Mümtaz bahsediyordu sürekli demek gelmiş sonunda. Tanışırız artık bir ara.

- Bu akşam yemeğe davet edelim mi baba? diye sordu Yıldız heyecanla.

- Yok artık! dedi Hilal gözlerini pörtleterek.

O an herkes ona bakmıştı.. Gözlerini tabağına doğru eğip kahvaltısına devam ederken;

sabah uyanır uyanmaz mantığına söz geçiremeyip kendini camda bulduğu an gelmişti aklına. Cama çıktığı anda Leon'da camdaydı.. Hilal'i farketmişti o ara, gözgöze geldiklerinde uzaktan yamuk bir gülüş atmıştı Hilal'e. Elini hafif kaldırıp selam verdi ardından. Nedendir bilinmez Hilal'in kalbi deli gibi atmıştı o an.. Belki de böyle büyük tepki vermesi bundandı..

Sevgili arkadaşlar yorumlarınız benim için çok önemli. Umarım beğenirsiniz.