Her Unrequited Love

The Ball

Kakatapos lang namin sumayaw ng flash mob at papunta na ako kasama ang mga kaibigan ko sa table namin.

"Okay girls, please come in front and make 10 persons per line" sabi nung host

And I was just stood there with the face of what-the-fuck-is-this look. Still, kahit ayoko kinuha ng kaibigan ko ang kamay ko at hinila papunta sa harap or rather kinaladkad.

"Ano bang kalokaohan to?" Bulong ko kay Steff, isa sa mga kaklase ko.

" I don't know, pipili na ata sila ng Queen of the night."

And right then and there gustong-gusto ko nang tumakbo. I know it's a bit over reacting but if you are someone who doesn't like attention like me, especially when you know that there is someone in that crowd that makes you feel uncomfortable. When I said "crowd" they are composed of boys and I hate it. Yet, I know wala na akong kawala, tsk.

"Now, let's welcome the first batch of ten girls. Ngayon boys tingnan niyong maige ang mga babaeng ito dahil kayo ang magiging judge kung sino ang magiging Queen of the Night." Nasabi ko bang kabilang ako sa first batch ng sampung babae? Kung hindi well now you know.

"Now, let's look at them individually. Please step forward Miss Steff." At may pinagawang view sa kaniya such as right view and whatsoever. And yep the first girl is Steff the one that I'm talking to before.

Well, let's not forget I'm the 2nd one, lovely isn't it? And lets not forget my sarcasm.

"Now you can go back in your certain area Miss Steff, well please step forward Miss-"

Before he could say my name and I on the other hand could take my step forward, the light went off. I could hear the gasp of the people that surround me and I also hear ear wrecking shouts too, if your thinking girls were the ones who are shouting well your deadly wrong as much as I don't want to believe it, I am afraid majority of the boys in our batch will be guilty.
Napuno ng kadiliman ang paligid na ni katiting ay wala kang makikitang ilaw bukod sa cellphone. At nagkakatulakan ang ibang babae sa tabi ko which is naiirita ako kaya medyo lumayo ako sa kanila. Nagkakagulo naman sa ibang bahagi dahil may natatakot at baka daw may biglang sumulpot na multo or baka daw nasa Saw Movie kami at isa lang ang makakaligtas. Napapa face palm nalang ako sa kanila, sayang lang ang energy ko. Naglakad-lakad ako palayo at nung medyo naramdaman ko na malayo-layo na ako sa mga tao, umupo ako dahil may pader narin akong nakapa. Di bale malinis naman ang sahig tsaka inaantok ako.

"Students, please stay at your place and don't panic. There is just maybe a little problem and the staffs are trying to fix it let's just wait a minute."  Sigaw nung isang teacher.
Kumalma ang iba at dedma lang ako. Wala naman akong pakealam dun, tss. Nanatili lang akong nakaupo at nakikiramdam sa mga nangyayari.

"Z! Z! nasan ka?" Sigaw ng isang boses na kilalang-kilala ko. Di ko alam nakaidlip pala ako.

"Sobrang ganda ng pangalan ko no kaya gustong-gusto mong sinisigaw" sabi ko sa naghahanap sa akin na which is nasa harap ko lang. Tumayo na ako at baka matalakan pa ako nito kung bakit nakaupo ako sa sahig.

"Ayy grabe ka! Kami na nga tong naghahanap sayo kasi wala ka atang balak na lapitan kami." Sabi ni Syl

"Aray!" Daing nung nasa tabi kong babae. Pinapagpag ko ang pang upo na hindi nila mahahalata.

"Ay sorry girl akala ko kasi si Zaira ka pasensya na." Paumanhin ni Anne.
"Maraming namamatay sa maling akala." Sabay walk out kuno ni Syl. Tapos bumalik naman agad.
Kaya napahagalpak ako nang tawa na kinainis ni Anne.

"Walangya ka nandito ka lang pala kanina ka pa namin hinahanap tapos tatawanan mo pa ako." sabi pa ni Anne. Napa face palm nalang ako.

Bago pa man ako makasagot biglang may humila sa akin ng hindi ko kilalang nilalang at ito namang si ako nagpatangay dahil narin siguro sa wala ako sa katinuan.
Nalalanghap ko ang pabango niyang panlalaki na sobrang kaakit-akit sa pangamoy ko pero bigla siyang huminto at hinila papunta sa kaniya. Imbes sa matitigas na bagay ako sumobsob sa isang malambot na surface lumapat ang mga labi ko huli na nang narealize ko ang nangyayari. Nanlaki ang mata ko hindi lang dahil ginawa niya kundi dahil nilagay niya isang kamay niya sa baba ko at iniangat niya pa ang mukha ko to deepen the kiss. Nilagay niya din ang isang braso niya sa baywang ko at inilapit pa ako sa katawan niya...

Anong nangyayari sakin? Why am I responding to his kiss? Why am I so nervous or am I really nervous? Naguguluhan ako at parang nagkakarerahan sa sobrang bilis ang tibok ng puso ko na parang hindi na ako makahinga or is because parang matagal na kaming naghahalikan? My knees are trembling at hindi ko alam sa anong kadahilanan iyon. May namana ba akong sakit sa mga ninuno ko or dahil sa kaniya? Ano bang nangyayari sa akin? Dapat tinutulak ko an siya, dapat sinampal o sinuntok ko na siya o kaya dapat sinasaktan ko na siya dahil sa pangahas niyang paghalik sa akin pero bakit? Bakit ganto ang nararamdaman ko? It felt so weird..

The kiss felt so right yet I also feel longing and sad...

Mabagal ngunit puno ng emosyon ang halik niya...Para bang- para talagang punu ng pagmamahal at  pangungulila ... yun, yun ang nararamdaman ko sa halik niya...

Pero bakit?

Ang mas ipinagtataka ko..

Bakit? Why does I feel like I know him. It felt like I've known him. Who is he?

Tears? Saan este kanino galing to?

Before I could react we are slowly drifting apart. Not knowing if I will see him again...

And then maybe I wasn't in my right mind that time but when I realized everything.

WHAT THE FUCK WAS THAT?

Gusto ko isigaw! Pero urrggghhh what the! Damn sino yun! Bubugbugin ko talaga kung sino mang walangya yun. Wag nalang babalatan ko nalang siya nga buhay walangya siya. Who the fuck he think he is! Nagiinit talaga ang ulo ko ngayon, kating-kati narin ang kamao kong manapak. Shit! Where the hell is that fucking guy?

Bigla nalang bumukas ang ilaw kaya humiyaw ang lahat sa saya kasi matutuloy ang party.

Pero hindi yun ang nakaagaw ng pansin kundi ang isang hindi ko kilalang bulto ngunit pamilyar na presensya na naglalakad patungo sa double doors.

"Z! Z! ZAIRA!" Tiningnan ko ng masama ang kasamahan ko kaya Napa atras siya.
"Zaira ang dress mo!" Sigaw nung isa. Tiningnan ko sila na may nagtatanong na ekspresyon pero tiningnan ko din ang dress ko at biglang nanlaki ang mata ko kasi iba na ang suot kong dress. As in ibang iba siya...
Hindi ko alam kung paano naging ganto ang suot ko pero nung nakita ko ang repleksyon ko sa isang glass wall...
Memories... My memories from the past...

It's because of him.

Tiningnan ko ulit kung nasaan siya at nakita kong malapit na siya sa pintuan. I know it's him. I know. I just know it. Damt it!

"Zeke?!" I called no I shout it. Inaasahan kong patuloy lang siyang maglalakad pero nagstop siya at natigilan na para bang nabigla siya sa sigaw ko o sa tinawag ko sa kaniya.
Hindi ko na napigilan ang mga luha ko na umagos papunta sa pisngi ko.

"O em Z bat ka umiiyak?" Kung nasa katinuan pa ako siguro nasagot ko pa siya na 'obvious ba malamang dahil kay Zeke.

Tumakbo ako pero hinarangan ako ng isang guro. Tiningnan ko siya.

"Zaira, bumalik ka na dun sa harapan ikaw na ang susunod oh." And again if I was in my right mind masasagot ko siya... Instead

"P-please po kai-kailang-ngan k-ko s-siya-ang kausapin P-please. I-I d-don't care about that. Ju-just please l-let me." Pagmamakawa ko. Umalis na siya sa harapan ko at tumakbo na ako paunta sa kaniya... Sa taong number one na kaaway ko pero pinakamatalik kong kaibigan... At sobra ko nang miss...

Ang pinakamasayang bahagi ng buhay ko...

"Zeke..." Tawag ko sa pangalan niya habang lumuluha...

Bakit? Bakit ngayon lang?

Bakit ngayon pa? Kung kailan magkakalayo ulit tayo...