sickness inside

1: the day of hell

'Havana!'. Ik hoor mijn moeder roepen, maar ik reageer er niet op. Sinds papa's dood is alles veranderd. Ze heeft een depressie. Ze scheld en slaat me. Het is hard, maar ik hoop echt dat ze erdoor komt. Voor dit hele gebeuren was ontzettend lief en allesdedend voor mij, het lijkt verleden tijd. Het is nu 8 maanden geleden dat mijn vader overleden is. Hij kreeg kanker. We hebben zovaak gezegd dat hij die sigaretten weg moest doen maar luisteren op dat gebied deed hij niet echt. Ik wou dat het leven een grote klok was, en dat je ze makkelijk terug kon draaien zodat alles opnieuw begon. Ik zou er alles aandoen om hem die sigaretten te doen vergeten, zodat ik mijn moeders harde stem niet moest negeren en gezellig met hem en mijn oude moeder gezellig aan tafel kon aanschuiven. Nee, mijn leven is niet zo gemakkelijk als ik eruitzie. Aan mijn uiterlijk is niks te zien, maar vanbinnen vloeien de tranen tussen mijn aderen, die geen eindes lijken tehebben. Elke dag leed ik, met het gevoel dat dit nooit meer goedkomt. Ik moet elke dag zelf voor eten zorgen, en bij huiswerk krijg ik ook geen hulp meer zoals vroeger. En daarom heb ik besloten om weg tegaan. Een paar keer heb ik in mezelf gedacht: 'is het niet beter als ik een einde maak aan mijn leven, want eigenlijk heb ik er niks aan'. Ik had het mes genomen en mezelf bijna gestoken, maar ik heb het toch niet gedaan. Mijn beste vriendin, Madelief, is er altijd voor mij, maar van haar ouders mogen we elkaar niet meer zien. We spreken altijd af op geheime tijdstippen en met rust gelaten plaatsen maar alsnog, het is niet hetzelfde. Ik hoop van harte dat het met haar of met andere mensen, wie dan ook, niet mag gebeuren, want het ruïneerd je leven.
- sorry voor dit korte hoofdstuk, volgende wordt langer ik beloof het!💞💋