Prologue

6 0 0
                                    

p.

Dileo's POV

"Why would you do that?"

"Why would I not? It's fun. I am the definition of fun."

"No, it's ridiculous. You're toying people!"

He shrugged, "Well, they played me a long time ago. It's my turn now." And I can feel from his back that he smirked.

He is my only friend at ako lang din ang tinuturing niyang kaibigan. We trusted each other, kahit na pinipilit kami ng ibang tao na hindi kami compatible as friends dahil magkaiba ang lahi namin, our friendship stayed strong.

Pero eto? This is so cruel to the point na pwede ng masira friendship namin dahil dito. Oo, we both felt the pain of being taken for granted. Alam na alam namin ang feeling kung paano paasahin at iwan sa ere.

Hindi kami katulad ng mga nilalang sa tinatawag na planetang Earth na kapag nasaktan, paglipas lang ng oras ang solution para mawala ito. Kami? Pisikal na nasasaktan ang puso at utak namin. Once na masaktan kami, kailangan naming takpan ang mga butas na nabubuo sa puso namin. Literal.

Aliens? Yes, the earthlings call us that. Medyo weird pero atleast, we're not living in some toxic place. Nakikita ko nga dito na malapit nang masira ang layer na nagpoprotect sa kanila.

"Magiging mas masahol ka na kesa sa mga nakatira sa Earth," sabi ko sa kanya.

"So what? I wanna live in that planet. I hate being this kind. Palagi akong nasasaktan. How do you even control your feelings?"

Napaatras ako sa sinabi niya. No one can stop him in this state right now. Nagulat din ako na gusto na niyang maging tao. Ganito na ba kasakit ang pagtitiis na nararanasan niya? Ba't ako nakakaya ko pa?

"You're included in this thing," sabi niya sa'kin with his cold stare.

"What?!"

"You will hold the very important card I am making."

Me and the Eight CardsWhere stories live. Discover now